Futloosheid, comakijken en razend enthousiasme

Het is een week van uitersten
Een aantal opdrachten zijn afgerond waardoor ik even de tijd krijg om adem te halen. Dat ademhalen ziet er voor de buitenwereld niet zo interessant uit; ik lig lang in bed en als niet op bed dan veel op de bank. De was stapelt zich op en wc’s worden snel gepoetst. Energieloosheid of futloosheid lijkt de prijs voor een tijd lang te hard werken? En toch, tegelijkertijd voel ik in deze loomte geregeld een ongekend enthousiasme door me heenrazen.

Lijfelijke energie komt en gaat
Gelukkig dat het veel regent de afgelopen dagen, dan voelt comakijken (zo heet bingewatchen blijkbaar in het Nederlands) toch iets meer geoorloofd. (voor wie eigenlijk? blijkbaar een norm die ik mezelf opleg … alsof ik een goede reden moet hebben om niks of iets geestdodends te mogen doen). Maar goed. Zelfs met Chica, onze hond, wandelen voelt soms als een opgave maar is heerlijk zodra ik buiten ben. Mijn lijf geeft allang aan wat het nodig heeft. Aan mijn hoofd om het mezelf ook te gunnen.

Geestelijk raak ik vaak in vervoering
Ondertussen raak ik om de haverklap hevig geëmotioneerd en razend enthousiast. Naast ‘niksen’ kies ik bewust voor lezen en mooie ontmoetingen. De boeken die ik lees prikkelen me. Gesprekken die ik heb, raken me. Boeken over de identiteit van Europa als een nieuw mensbeeld dat de meeste mensen deugen. Gesprekken over het waarom van het leven, het ontstaan van het leven, de gids van het leven, hoe we positief kunnen en willen bijdragen in dit leven. Hoop, betekenisgeving, kippenvel, tranen, lachen en stilte …  het komt allemaal voorbij.

Polarisatie versus verbinding
Als ik dan kijk naar wat me vooral raakt, is de wens tot verbinding en onze verhalen die daaraan kunnen bijdragen. Verhalen die nu vaak gebruikt worden voor polarisatie. Voor het versterken van de wij-zij. En zeker, tegenpolen zullen er altijd zijn. Mijn laatste week is daar al een klein voorbeeld van. Wensen dat het een of het ander er niet is, of er juist meer is, werkt in mijn ogen niet. Dan zou ik een deel van mezelf ontkennen.

Het borrelt, zindert en bruist
‘Volgens mij zit je in de overgang’, hoor ik een vriendin zeggen. ‘Zo snel als dat jij geraakt bent, huilt’. Dat zou best kunnen. Het maakt me eigenlijk niet zoveel uit waar het vandaan komt. Ik voel dat het is zoals het is. In de rustperiode die ik nodig heb en mezelf gun (al is dat niet altijd even gemakkelijk, eerlijk is eerlijk), gebeurt er tegelijkertijd heel veel. Verbindingen worden gelegd. Perspectieven bekeken. De vorm, vormt zich, moet zich nog vormen. Rust, ontdekken en mogen laten ontstaan wat er ontstaat. Enerzijds een verwarrende periode. Tegelijkertijd een hele mooie periode. Want met de futloosheid, borrelt, zindert en bruist het.