Binnenkort is het zover, mijn boek is af. Helemaal af bedoel ik dan, opgemaakt, gedrukt, kaft eromheen en klaar voor uitgave. De eerste afspraken staan al gepland: 17 maart boekpresentatie en eind maart in ieder geval al twee avonden waar ik mijn boek mag presenteren, waarbij op één avond een rondetafelgesprek geleid wordt door iemand van de Limburgse tv zender L1. Wauw!
Toch is het nog niet klaar. Bij het regelen van de boekpresentatie heb ik een mailwisseling met Paul van Loo die komt optreden (geweldig!). Hij vraagt of het liedje “open’ van The Scene, waar hij een Limburgse versie van heeft gemaakt, misschien iets is voor tijdens de presentatie.Als ik het liedje opzoek, lees ik:
“Ik hoor m’n eigen woorden vallen
Maar niemand wordt geraakt
En ik zoek naar het woord dat alles openmaakt”
Stilte in mij…
Inderdaad, ik zoek naar de woorden, en dan niet gewoon naar woorden maar naar de woorden die alles openmaken. Zeker, mijn boek komt uit, dus die woorden bedoel ik niet, die staan al op papier, kan ik nu niks meer aan doen en dat is prima. Alleen, het boek was niet het doel maar ‘een’ middel om anderen, jou misschien, mee op weg te helpen naar een licht leven. Een leven zonder gat in je buik of hart, knoop in je maag, steen op je borst of brok in je keel. Een leven waarin je niet het gevoel hebt te moeten ploeteren naar de eindstreep. Want ik wens iedereen een leven waarin alles goed is zoals het is. Een leven waarin je ziet hoe bijzonder iedere dag weer is, hoe bijzonder jij bent, wij allemaal zijn. Daarom wil ik dit graag delen, op zoveel mogelijk manieren; interviews, lezingen, rondetafelgesprekken, wat dan ook. Maar wat vertel ik dan? Er is zoveel wat ik kan, wil vertellen… wanneer zijn het woorden die openmaken, die je raken?
Dan hoor ik de zanger van The Scene zingen:
“En ik zeg
Open, open, open moet het zijn
En ik open, open, open me voor jou
Dus open je voor mij”
Met ‘moeten’ heb ik niet zoveel. Toch raakt dit mij in mijn buik. Ik zie het niet als een vraag van mij aan jou maar van mijzelf aan mijn buikgebied, het emotionele centrum. Veilig thuis achter de pc, heb ik mij geopend. Via mijn boek geef ik iedereen een inkijk in mijn leven, gedachten, gevoelens. Zonder schroom, het is wat het is. Nu is het echter tijd om helemaal met de billen bloot te gaan, of beter gezegd: om met mijn ‘buik’ bloot te gaan. Niet alleen voor de mensen die dichtbij mij staan, maar voor iedereen. Alleen als ik mijn buik kan laten spreken, zul je voelen wat ik bedoel, niet alleen horen en zien, maar voelen.
En ik open, open, open me voor jou …
Voor wie wil genieten van dit bijzonder lied, The Scene met ‘Open’:
Kippenvel lieve Mirtel!
Dankjewel Marleen 🙂
Boh Mirtel wat kun je toch goed onder woorden brengen wat je bezighoudt. Ik zou bijna zeggen: denk eens aan het schrijven van een boek maar……daar was je zelf al achter!
Ben er een beetje jaloers op moet ik eerlijk bekennen.
En dan vraag ik me af, in jouw stijl: waarom dan? Wat maakt dat Mirtel dit doet en kán? Wat doet ze nou dat ik graag zou willen leren?
En meteen komt het antwoord al: OPEN zijn, delen, de gêne niet laten bepalen wat er gezegd en gedacht mag worden. Is dat het, gêne? Mja, denk het wel. Faalangst (ik toch niet!), afwijzing, dom gevonden worden. Ah ja, die ken ik! Ouwe patronen die me weerhouden van vrijzijn. Die MIJ weerhouden? Sinds wanneer laat ik me weerhouden door anderen?
Inzicht: ik ben zelf een van die anderen!!
Zucht: ik heb nog veel te doen.
Dank je wel lieve Mirtel, ik kan weer verder!
Dag Ans,
dankjewel voor je mooie open(!) reactie
zo te lezen kun je zelf toch ook heel goed onder woorden brengen wat je bezighoudt 😉
liefs, Mirtel
Ontzettend mooi geschreven, Mirtel! Ben erg benieuwd naar je boek!
Dankjewel Anne-Monique, 17 maart is boekpresentatie, je bent van harte welkom :-).