Al tien zinnen hebben hier gestaan, allemaal weer even hard gedelete. Wat zou ik willen schrijven na deze turbulente weken? Dat het goed met me gaat? Dat het slecht met me gaat? Dat ik lange tijd niet meer zo verdrietig ben geweest? Dat ik lange tijd niet meer zo dankbaar en blij ben geweest?
In tijden van nood leer je je vrienden kennen, zeggen ze. Dat is zeker waar. Maar ik ervaar ook: in tijden van nood leer je dat iedereen anders denkt en handelt dan jij. Dat allerlei mensen en dus ook familie en vrienden het niet eens hoeven te zijn met je keuzes, dat afkeuring zit in reacties of juist in het uitblijven van reacties. Maar ook dat onvoorwaardelijke liefde juist zit in deze reacties of het uitblijven van reacties.
Ik was pijnlijk open de afgelopen tijd. De reacties waren steunend, veroordelend, zwijgend, boos, verdrietig, beschamend, empatisch. Oftewel reacties van plaatsvervangende schaamte alsmede bewondering over de openheid en alles wat daartussen in zat. Het liet me niet onberoerd. ‘Wat gebeurt hier’, dacht ik met regelmaat. Het was duidelijk, het hele gebeuren maakte wat los, en niet alleen bij mij.
Dit is mijn weg’, zei ik met regelmaat. Het is zelfs onderdeel van mijn bedrijf; openheid, geen taboes, ik hoef me nergens voor te schamen. Tot in mijn tenen voelde ik hoe hypocriet het zou zijn als ik alleen de goede dingen van mijn leven zou vermelden, terwijl ik ondertussen ook in een heel verdrietige periode zit. Want alles mag er zijn toch? Maar onberoerd liet het me niet.
Ik ben niet op deze wereld om boosheid, verdriet, veroordeling etc. uit te bannen. Wat ik wel interessant vind is of we in de gaten hebben waarom we voelen, denken en doen wat we doen. Wat zegt dit over jezelf als je iets leest, hoort of ziet waar je schaamtegevoel, boosheid of verdriet bij voelt? Zegt dit iets over de normen en waarden die je meegekregen hebt van thuis uit? Van de wijk, stad, land waar je bent opgegroeid? En sta je er dan bij stil wat je hier zelf van vindt?
En als je dan beseft dat je het (niet) eens bent met de zienswijze die je geleerd hebt. Kun je het beeld van hoe het voor jou moet zijn, loslaten als ‘het beeld’ van hoe het moet zijn voor iedereen? Kun je de gevoelens en gedachten die worden opgeroepen als indicator zien voor hoe jezelf in het leven staat, zonder te oordelen over de ander? Kun je echt accepteren dat iedereen zijn/haar eigen weg heeft? Dat iedereen het op zijn/haar eigen manier doet? Hoe zeer dat wellicht tegen jouw weg indruist?
En dit schrijf ik niet met een belerende vinger, want als ik één ding weer ervaren heb: dit gold ook voor mijzelf! Want hoe ‘hard’ en ‘zelfverzekerd’ ik soms lijk, ook ik heb moeilijke momenten. Soms zelfs zo dat ik de neiging voelde om in een hoekje te gaan zitten om er niet meer uit te komen. Tot ik besefte dat ook ik ‘mijn beeld’ op de wereld aan het plakken was. Dat ook ik een keuze had om uit liefde los te laten en daadwerkelijk te voelen: alles is oké.
En daarom ervaar ik in deze tijd van verdriet, net zoveel gevoelens van dankbaarheid en blijdschap. Ik voel onvoorwaardelijke liefde van de mensen om me heen. Juist doordat ze eerlijk en open zijn over wat ze van alles vinden, wat het met ze doet. Het leven is mooi, jij bent mooi! En als je dat niet met me eens bent, is dat ook oké.
Mooi geschreven!
Lieve Mirtel,
Je bent een hele dappere weg ingeslagen. Je hebt namelijk de weg van openheid en eerlijkheid gekozen en daar kunnen sommige mensen niet mee omgaan. Die verschuilen zich liever achter “hoe het zich hoort” en roddelen liever over iemand dan rechtuit te zijn. Hier zit heel vaak angst achter verscholen, de angst dat jij misschien dingen verteld die zij misschien ook wel eens hebben gevoeld.
Ik heb je laatst voor het eerst in de uitzending van L1 gezien en heb n.a.v. die show je boek gekocht en gelezen. Sindsdien heb ik het gevoel dat ik je ken, alsof ik samen met je ben opgegroeid. Nu kwam ik op deze pagina uit en zag ik het boek dus gewoon vervolgd wordt. Geweldig, maar ook moeilijk voor je. Hoe dan ook, ik heb diepe bewondering voor je openheid. Je bent een voorbeeld voor vele mensen en ik hoop dat je deze weg blijft vervolgen. Het lezen van jouw boek zet mezelf ook aan om meer in het openbaar te treden met mijn bipolaire stoornis….
Veel liefs x
dag Audrey,
dank voor je mooie reactie!