Dit bankje staat bij ons voor de deur.
Toen Piet nog leefde, zat hij er geregeld. Dat was altijd verrassend, grappig en ook fijn, want ik zag dat het hem goed deed, al was het een fractie van een seconde dat we contact hadden in mijn naar buiten lopen onderweg ergens naar toe.
Maar gevoel van eenzaamheid treft niet alleen de oudere mens.
Het kan ons allemaal overkomen en we voelen ons waarschijnlijk allemaal wel met momenten eenzaam. Het idee of gevoel soms dat er iets mis is met je omdat je geen aansluiting voelt. Of dat je je maar beter niks kunt vragen omdat je bang bent dat je je teveel bemoeit met de ander. De voorbeelden van dat soort momenten zijn heel herkenbaar. De energie die ik voel als ik goed in mijn vel zit en spontaan mensen groet op straat, hulp durf te vragen aan een buurman of buurvrouw, zorgen ervoor dat ik me vaak nog beter voel daarna: verbonden… onderdeel van.
Maar ook ik heb momenten dat ik naar de grond kijk als ik met de hond loop, me verlies in mijn hoofd en gedachten of omdat ik verdrietig ben. Ook dan voel ik hoe een simpele groet van iemand anders, een glimlach, een spontaan aanspreken me uit de situatie haalt en mijn moment of dag beter maakt.
Diepe gesprekken met dierbaren zijn helend.
Maar ook openheid in de korte momenten van voorbij gaan zijn waardevol. Onderzoek onderbouwt dit. Zelf heb ik dat onderzoek niet nodig om het te geloven. Ik voel het, beleef het, merk het.
Mocht je toevallig langs ons bankje komen, voel je vrij om er gebruik van te maken. Of wie weet kom ik wel eens op jouw bankje zitten, of groeten we elkaar spontaan. Een klein gebaar en zo waardevol..
Fijne dag! ❤️
Zie het artikel van Human:
Oppervlakkig contact is ook belangrijk
