15 oktober was de opening van Permanent Beta. De droom van de bedenkers is om te verbinden en te creëren en daardoor relevante maatschappelijke vraagstukken op te lossen. De wijze waarop dit gebeurt is vooral faciliteren: bieden van ontmoetingsruimtes, co-werkplekken en een tech-atelier. Ik vind het een geweldig initiatief. Alleen vroeg ik me af in hoeverre faciliteren voldoende is?
Ontmoeten voor een bepaald doel verbindt en structurele ontmoetingsplaatsen zorgt zeker voor de mogelijkheid tot creëren. Het blijkt bijvoorbeeld dat grote veranderingen in organisaties vaak ontstaan bij het koffiezetapparaat. Dus je zou zeggen dat Permanent Beta alles biedt dat verbindt en creëert. In mijn ogen is er nog een derde bepalende factor: openheid.
Om het leven overzichtelijk te houden, delen we de wereld op in kleine groepen zoals familie, vrienden en collega’s. Hier zijn de laatste jaren de social media groepen bijgekomen. Binnen deze groepen maken we weer kleinere groepen zoals gezin, beste vrienden, fijne collega’s of specifieke lijsten en kringen die de overeenkomst aangeven voor een gedeelte van een groep.
Dit is natuurlijk niks nieuws. Al zolang we bestaan, is er sprake van groepen. Buiten het feit dat opdelen van het grotere geheel zorgt voor orde, rust en duidelijkheid, voelt het fijn om bij een groep te horen of om iemand anders bij een groep in te delen. Dit zorgt voor een ‘wij- gevoel’ en dus voor verbinding. En zodra een groep zich gevormd heeft, ontstaan er afspraken, normen en waarden, oftewel ‘codes’ voor hoe we (moeten) zijn, denken, voelen en gedragen. Op deze manier weten we altijd wat we aan elkaar hebben en dat is fijn.
Echter, vanaf het moment dat we deze onderlinge afspraken zien als ‘de waarheid’ gaat het mis. Dan worden groepen gesloten systemen met harde grenzen. Dan is iemand alleen goed als hij/zij zich gedraagt conform de ‘code’ van deze groep. Dit kennen we allemaal. Stel je maar eens voor dat je ervoor kiest om niet meer naar dat Kerstdiner te gaan, hoe zou je familie reageren? Of hoe het voelt op een nieuwe werkplek als je vragen stelt omdat je de gebruiken nog niet kent, vaak komt dan de reactie: ‘zo doen wij dat’.
Wat wil ik hiermee nu zeggen? Faciliteren is in mijn ogen dus niet voldoende. Om te verbinden en te creëren is het nodig dat we blijvend openstaan voor de ander en zelf open zijn. Als we zicht hebben op de ‘codes’ binnen onze groep en beseffen dat dit geen ‘absolute waarheden’ zijn, ontstaat er ruimte. Als we dan ook nog onbevooroordeeld en met oprechte interesse vragen naar het perspectief van de ander en eigen keuzes durven te maken, ook als die afwijken van de ‘code’, dan opent zich een nieuwe wereld.
Want misschien blijkt, nadat je open bent geweest, dat de rest van de familie ook niet staat te springen om het Kerstdiner en bedenken jullie samen iets anders. Of misschien zorgt het perspectief van de nieuwe collega wel voor het oplossen van dat jarenlange knelpunt in de organisatie. Nog los van het feit dat iemand zich zeer welkom zal voelen als er interesse is in zijn verhaal.
De opening van Permanent Beta beloofde veel goeds. Ik hoop oprecht dat Permanent Beta geen gesloten systeem wordt maar open blijft staan voor alle medemensen en zichzelf ook blijft openstellen. In mijn ogen zou Permanent Beta dan echt een vliegwiel kunnen zijn voor nieuwe verbindingen en creaties die leiden tot oplossingen voor maatschappelijke vraagstukken. Dat zou geweldig zijn!