Echt zien
Gisteren werd ik bedankt met de woorden dat ik misschien niet besefte hoeveel energie het geeft dat ik iemand ‘echt zag’. Ze zag het niet, maar ik ging ervan blozen. Wat een mooi compliment! Zo dankbaar dat ik dat voor iemand kan betekenen.
4 minuten oogcontact
Vanmorgen bekeek ik een filmpje op Facebook en binnen een paar minuten liepen de tranen over mijn wangen. Een simpel experiment, zoveel betekenis. Partners, moeder en zoon, twee zussen, broer en zus keken elkaar 4 minuten in de ogen. Wat zijn nu 4 minuten? Gevoelsmatig veel langer als je de ander alleen maar in de ogen mag kijken. We zijn het niet gewend. Je ziet de mensen schuifelen, zenuwachtig lachen. Je voelt de ongemakkelijkheid als kijker.
Plots voel ik de oorlel van mijn vader
Maar dan, ergens zie je de verschuiving. De trekken in het gezicht veranderen. De blik wordt dieper, intenser. Het wordt stiller. Alsof ik sereniteit door het scherm voel komen. Dan zie ik een dochter liefdevol de oorlel van haar vader aanraken. Ik schiet vol. Dat deed ik ook! En plots voel ik weer even de oorlel van mijn vader. Hoe ik met duim en wijsvinger erlangs streek. Mijn vader in de keuken van het ouderlijk huis op een stoel. De kookschort om en handdoeken rond zijn nek en op zijn schoot. Alles om de haren niet teveel op zijn lijf te laten komen. Daar kreeg hij jeuk van. Ik knipte zijn haren, het hoefde alleen met de tondeuse op 1 lengte gebracht te worden, daar was geen kapper voor nodig.
Kostbare momenten
Het waren kostbare momenten waarop ik mijn vader zag en voelde; de zachtheid van zijn springerige zwart/grijze krullen, de breekbaarheid van zijn gevoelige huid die bij het minste of geringste kapot ging, zijn kleine steeds doffer wordende bruinzwarte ogen, zijn handen vol met blauw-rode plekken van het stoten en pleisters op de nagels die te ver afgebroken waren.
Intieme momenten
Het waren intieme momenten waarop we spraken over wat er gebeurde in ons leven, in de tijd dat we elkaar niet gezien of gesproken hadden. Waarin we uitwisselden over hoe we dachten en voelden. Niet dat we spraken over wat we voor elkaar betekenden. Maar dat hoefde ook niet. Het daar samen zijn in die keuken, met mijn handen aan zijn haar, wenkbrauwen en oren, was voldoende intiem en waardevol.
Om mijn vader te voelen
En in mijn herinneringsflits zie ik ook weer hoe ik met met mijn handen over zijn hoofd streek. Om te voelen of het overal even kort was. Maar ook om bewust met mijn handen te voelen hoe zijn huid en haren voelde, om mijn vader te voelen. Iets wat ik, naarmate ik ouder werd, ongemerkt steeds minder vaak was gaan doen. Maar daar in die keuken beseffend dat dit ooit niet meer zou kunnen.
Uit genegenheid en liefde
En helemaal op het einde van de knipbeurt, voelde ik dan altijd nog even aan zijn oorlellen. Om te voelen of ik geen haar gemist had en uit genegenheid, uit de liefde die ik voor hem voelde. Precies zoals deze dochter in het filmpje dat ook doet. Ik vind het bijna vreemd. Op Facebook kijk ik naar een filmpje over ‘ connecten’ . En net dit Facebook is natuurlijk vaak een medium waar je minder ‘connect’ met je eigen dierbaren die naast je zitten. Maar het ‘ connecte’ mij in ieder geval even met mijn overleden vader. Een dankbaar moment.
Net zoals het compliment wat ik gisteren kreeg. Want gelukkig kan ik ook nog steeds in het echte leven ‘connecten’.