Over ouder worden, hypochondrie, existentiele angst en zegeningen tellen

Ouderdom komt met de gebreken
Proficiat en nog vele jaren! Dat lees ik over en over vandaag, ik ben jarig, 44 lentes jong. Nu hoor ik het mijn vriendin een aantal jaar geleden nog zeggen. ‘Sinds ik 40 ben geworden, heb ik allerlei kwaaltjes, voortdurend ren ik naar de dokter. Uiteindelijk had ik het door. Ik heb het gevoel oud te worden en met de ouderdom komen de gebreken. Ik ben bang voor die gebreken, dat het nu begint!‘ Ik weet niet of ze het letterlijk zo zei, maar volgens mij was dit de strekking, of in ieder geval wat ik ervan onthouden heb.

Bewust van mijn sterfelijkheid en kwetsbaarheid
Twee weken weken geleden zit ik dan toch maar bij de huisarts. Ik heb vage klachten: soms wat druk op de borst, soms wat stijf gevoel in mijn kaken. Een gevoel van kortademigheid als ik langer onder de douche sta. Moe voelen na een wandeling met de hond. Een pijntje bij mijn linker ribbenkast. Een beurs onderlijf gevoel halverwege de menstruatiecyclus. Ondertussen hoor ik verhalen van de grilligheid van het leven. Een jongeman van eind dertig overlijdt tijdens het rennen, jonge wielrenners die sterven, een gezonde man die ziek wordt en sterft na een ziekbed van 5 maanden. Elke keer weer als ik dit soort verhalen hoor,voel ik me dankbaar voor de dag die ik heb. Maar het maakt me ook bewuster van mijn sterfelijkheid, van mijn kwetsbaarheid als mens.

Het betreft niet alleen mijzelf
En dan voel ik weer die pijntje hier en daar. Ik heb het voor mijn gevoel zo lang mogelijk uitgesteld maar het duiveltje blijft zeuren in mijn hoofd: ‘Het is niks … ‘Maar wat als het nu wel iets is en je dan niet naar je lijf geluisterd hebt?’. Deze onrust die ik met momenten voel, betreft niet alleen mijzelf. Ook als vrienden of mijn lief soms klachten hebben, voel ik het. Niet dat ik me heel druk maak, maar ik kan niet ontkennen dat ik niet toch met momenten dat duiveltje in mijn hoofd hoor. ‘ Als het maar niks ernstigs is’.  Ook deze gedachten gaan weer weg. Nu ik het opschrijf, klinkt het misschien wat zwaar. Maar toch wilde ik deze blog hieraan wijden. Want het is er namelijk wel.

Dat is wat het leven doet
Eenmaal bij de huisarts twijfel ik direct over de reden van mijn afspraak. ‘Ik lijk wel een hypochonder’. Alle symptomen kan ik eigenlijk zelf wel herleiden en/of zien als een gezonde reactie en signaal van mijn lijf om goed voor mijzelf te zorgen. En welke zekerheid meen ik na te jagen, vraag ik me af? Als het mijn tijd is, is het mijn tijd. Ik herken bij mijzelf de parallellen van mijn werk. Graag behouden we de dingen zoals ze zijn. We zijn (vaak onbewust) bang voor de verandering. Bang voor het moment waarop het niet meer is zoals het is, we iets niet meer kunnen of hebben. In mijn opdrachten kan ik proberen mensen zoveel mogelijk regie te geven. Want het zit niet direct in het niet willen veranderen, wel in het niet veranderd willen worden. Maar dat is nu net wat het leven doet, het verandert, zonder jou hierin te kennen. Zonder regie.

Elke dag zegeningen om te tellen
Existentiële angst … alles is eindig, doodgaan is een zekerheid. Waar we dan terecht komen niet. Althans niet voor mij, dat laat ik open. Juist doordat ik zo bewust ben van de eindigheid en mijn levensrijkdom, schiet mijn hoofd soms uit de beleving van dit moment: ‘ Wat als dit straks er niet meer is’. Op één ding kan ik gelukkig altijd terugvallen als mijn hoofd weer even met me aan de haal gaat. Ik heb geen regie over wat er gebeurt,  wel in hoe ik ermee omga. Dus ook met deze kwinkslagen in mijn hoofd. Ze mogen er allemaal zijn, ook de zorgen. De zorgen gaan daardoor niet met me aan de haal maar laten me beseffen hoe rijk ik ben. Elke dag zegeningen om te tellen.

Proost! Op in ieder geval deze dag en hopelijk nog veel meer 🙂

 

 

 

You may also like...

4 Responses

  1. Joop Hofman schreef:

    Proost !!

  2. Mirtel schreef:

    dankjewel,een proost terug, op het leven!:-)

  3. Maurice schreef:

    Mooie overdenkingen.
    Vooral genieten van iets moois, elke dag weer. Maar ik schrijf dit wel zo stoer, soms ben ik ook wel bang voor aftakeling. Heeft elk mens, vermoed ik. Ik hoop dat onze ziel door mag gaan.
    Nu ik.59 ben, heel oud he?, denk ik wel eens, waarom blijft de geest nog zo jong?
    De wetenschap zal het nooit kunnen verklaren.
    Dus dan toch maar leven, het beste ervan maken, elke dag opnieuw.
    Ik kwam jou tegen, dat was geen toeval, wat was het wel? In elke geval een prachtige ontmoeting.

    Enne: nog steeds dank voor alle steun.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *