1 op de 5 vrouwen is angstig voor de bevalling
Wederom een mooi herkenbaar artikel in de Volkskrantbijlage vorige week. Een journaliste onderzoekt haar baringsangst. 1 op de 5 vrouwen blijkt angstig te zijn voor de bevalling.
Volste vertrouwen
Voor de geboorte van mijn oudste had ik helemaal geen baringsangst. Zeker, ik vroeg me ook af hoe zo’n relatief groot hoofdje uit zo’n ogenschijnlijk kleine ruimte moet komen. Echter, mijn vrouwenlichaam was gemaakt om te baren, dus waarom zou het misgaan. En de pijn? Ook daar was ik niet bang voor. Ik had altijd vechtsporten gedaan, van judo tot kick-boksen, ik kon wel tegen een stootje. Het zou goed komen, ik had het volste vertrouwen in mijn lijf.
Niks lukte … 36 uur en totaal uitgeput
Stukje uit mijn boek waar ik mijn bevallingsverhaal in vertel:
‘ Dit konden geen proefweeën meer zijn. De verloskundige kwam pas rond twaalf uur ’s middags. Ik had slechts één centimeter ontsluiting. Al deze pijn voor slechts één centimeter! Na een paar uur ondraaglijke pijn, had ik vier centimeter ontsluiting en weer een uur later was er niks veranderd. Even overviel me een enorme angst. De weeën waren zo heftig dat mijn zoontje al een punthoofd had, iets wat volgens de verloskundige normaal pas bij de laatste ontsluitingsweeën ontstond.
Met hevige pijn in mijn buik en onderrug ging ik uiteindelijk naar het ziekenhuis. Daar werd ik overgedragen aan de gynaecoloog en kreeg ik eindelijk pijnmedicatie. Toen ook dat niet meer hielp, kreeg ik een ruggenprik. Eindelijk wat rust. Ik dommelde zelfs in totdat de arts rond twee uur ’s nachts besloot dat de ontsluiting ver genoeg was. Na een uur nodeloos persen, bleek dat ons kindje nog steeds niet voldoende ingedaald was, ook niet voor de vacuümpomp. De gynaecoloog besloot over te gaan op een keizersnede. Terwijl ik wachtte op het operatieteam gingen mijn persweeën echter gewoon door. Na drie kwartier kreeg ik eindelijk de verdoving toegediend voor de operatie. Ik was totaal uitgeput van de dag met pijn die achter me lag en barstte in huilen uit.
Zonder medische hulp was ik bij de geboorte van mijn zoon waarschijnlijk in het kraambed overleden.
Ik las later dat sommige vrouwen een keizersnede als een faalervaring van hun lijf zagen. Hoezo falen? De bevalling zelf bleek later wel als een posttraumatische reflex in mijn lijf te zitten. Tijdens de zwangerschap van ons tweede kind, barstte ik al in huilen uit als ik één glimp van een bevalling op tv zag. En als ik alleen al dacht aan mijn eigen bevalling, sloeg de paniek hevig toe. De arts had gezegd dat ik eventueel kon kiezen voor een keizersnede. Mijn partner keek me in die tijd een keer aan en zei: “Dat jij nog niet weet welke beslissing je wilt nemen, vind ik wel heel bijzonder.”
Toch twijfelde ik. Iedere vrouw kan toch gewoon bevallen?
De keizersnede bij mijn oudste had ik geen probleem gevonden. Het was zo overduidelijk dat het niet lukte dat ik dankbaar was geweest voor deze oplossing. Nu bij onze dochter voelde het anders. Zou een natuurlijke bevalling dan echt niet gaan? Iedere vrouw kon gewoon bevallen dus waarom ik niet? Als ik goed naar mijzelf luisterde, wist ik het antwoord al. De angst die ik voelde, was overduidelijk. Zodra ik kon loslaten dat het ook niet erg was om vooraf te kiezen voor een keizersnede, wist ik het.
Vanaf dat moment voelde ik hoe de rust in mijn lijf terugkeerde.’
Rust
Als ik dan het artikel hieronder lees dan zie ik zoveel herkenning. Deze journaliste heeft net zoals ik destijds besloten voor een keizersnede. Ik hoop dat zij zich er net zo goed bij voelt als ik. Ik ben dankbaar dat we hier het voorrecht hebben van goede medische zorg. Zeker niet iedere vrouw kan ‘gewoon’ bevallen. En angst is ook niet goed voor het ongeboren kind en helpt niet bij een bevalling. Dus als het beter is voor zowel moeder en kind of niet anders gaat, dan ben ik blij dat wij hier kunnen kiezen. Dat maakt me echt niet minder vrouw.
