Als tijd en energie een issue wordt, dan krijg je een belangrijk signaal

Een krant vraagt mensen voor een artikel
Als ik wat vragen stel om concreter te krijgen waar het over gaat zodat ik dit voor anderen kan verwoorden, krijg ik de vraag of ik het zelf niet wil doen. Mmm, eigenlijk hoef ik geen podium (heb mijn eigen :-)). Het onderwerp spreekt me echter wel aan. Het gaat over onthaasten, hoe je na een periode van stress er goed uitkomt. Daar kan ik natuurlijk wel iets over zeggen. Mijn leven is fijn op dit moment, dat was het niet altijd. Als ik hier anderen mee kan helpen, waarom niet! Het wordt een artikel met foto en alles.

Oké, leuk, prima. Laat maar komen
De dag van het interview is mooi. Een klik met de journaliste, een mooi gesprek volgt. Ze schrijft weinig, waarschijnlijk gaan we beide op in onze uitwisseling. Ruim drie uur later waarin ook tijd gemaakt wordt voor een fotoshoot, loopt ze de deur uit: ‘Dank voor het fijne gesprek. Ik ga er iets moois van maken’.

Als ik het conceptartikel krijg, schrik ik
Mmm, waar is de kern van mijn verhaal gebleven. Maar goed, ik ben kritisch als het daarom gaat, dat weet ik. Het zit in de nuance. Kom op Mirtel, gezegd dat je eraan meewerkt dus even voor gaan zitten. Ik herschrijf en herschrijf. Het kost de nodige energie om er iets van te maken. Wanneer staat er wat ze willen? Over en weer gaat het stuk totdat er iets staat wat niet helemaal mijn ding is maar waar ik achter kan staan. Ik snap dat de journaliste haar schrijfstijl wil houden. Even later krijg ik weer een mail. ‘In de bijlage het stukje zoals het in de krant komt. Eeeh, wat is er gebeurd denk ik. Alle context is eruit gehaald.

Wat overblijft zijn nietszeggende quotes
Ik zeg dat ik er genoeg van heb. ‘Haal dat van mij maar helemaal eruit, hier kan ik niet achter staan. Ik heb al genoeg tijd eraan gespendeerd. Wat er nu staat, had ik zo kunnen aanleveren, daar hadden we het gesprek niet voor hoeven hebben en dan had ik wel andere quotes aangeleverd… Maar goed, het fijne gesprek bewaar ik in mijn herinnering.’

De journaliste reageert aardig. Ze snap dat het vervelend is
Er is een andere insteek besloten. Het stukje kan er niet uit want het interview, de fotoshoot, het heeft tijd en geld gekost. Duidelijk, snap ik, andere insteek na het interview is niet handig maar ze zal er geen invloed op hebben. Het kost mij ondertussen veel meer tijd dan mij lief is, maar het is zo. Ik heb ja gezegd.

Dus over een andere boeg dan, wat is wel mogelijk?
We besluiten samen het stuk weer om te schrijven naar de nieuwe insteek. Opnieuw ga ik ervoor zitten. Het gaat nu nog maar over een stukje van 300 woorden. Niet mijn sterkste kant om kort en kernachtig te zijn :-). Het kost me heel wat tijd. Hoe maak ik dit stukje kort en bondig terwijl er nog iets zinvols staat, tips bevat en ook nog luchtig is, want dat is de boodschap. We komen er na wat heen en weer mailen wederom uit. Dit zal het zijn. Door het vele werk nog benieuwder naar hoe het artikel verwerkt wordt in het geheel. Nog een paar weken wachten.

Vandaag opent mijn lief de krant. Waar staat het dan?
Geen idee, ik zal kijken. Ik moet goed zoeken, de tekst staat ergens middenin een artikel, de foto is niet toegevoegd. Ik kan me niet aan het idee onttrekken dat het vooral bladvulling is. Het verwondert me. Wat gebeurt hier? De samenwerking met de journaliste verliep prima en ze heeft zaken goed proberen op te lossen. Ik ben ook blij dat ik het stukje tot twee keer toe kon herschrijven zodat het op zijn minst wel mijn woorden zijn. En een foto wel of niet, wat maakt het uit?

Kranten krijgen het steeds moeilijker om lezers te houden
Om een krant te vullen heb je inhoud nodig, boeiend, nuttig, leuk en aantrekkelijk, nieuws en entertainment. Maar inhoud krijg je mede door de mensen die eraan meewerken. Het lijkt me handig dat een krant zich bewust is van hoe er met de geïnterviewden wordt omgegaan. Hoe wordt het ingeleid. Wat blijft er van over. Geïnterviewden zijn hopelijk niet alleen bladvulling. Dan heb je snel genoeg geen mensen meer die willen meewerken en ook geen lezers meer, denk ik..  Dit als tip voor de krant.

Maar het gaat natuurlijk vooral wat ik hier zelf uithaal
Het ging me niet om de lengte van het artikel of wel of geen foto. Ik kan me voorstellen dat je denkt, ‘Wat zeur je dan?’ Ik begeleid veranderprocessen en weet dat wijzigingen tijdens een proces erbij horen. Dat kan ik jammer vinden maar ik realiseer me dat het vooral een ‘loslaten’ is van ‘ hoe ik het wens’ en mijn energie beter kan steken in hoe er dan mee om te gaan. Precies dat wat ik ook schrijf in het stukje in de krant. Dat heb ik ook gedaan. ‘Als het niet eruit gelaten kan worden, hoe dan op te lossen.’

Telkens opnieuw stak ik energie erin om het aan te passen
Maar ik kan er niet omheen dat het me veel energie kostte. Teveel. Het feit dat ik in dit proces bij iedere wijziging een gevoel van ‘moeheid’ ervaarde, was voor mij de grootste les.Waarom toch het podium nemen als ik het eigenlijk niet wilde? Ijdelheid? Go with the flow? Ik weet het niet. Wat ik wel weet: Ik heb niet goed genoeg stil gestaan bij de energie die het kan kosten en of ik dat ook wilde.

Als tijd en energie een issue wordt, dan krijg je een belangrijk signaal
Als je iets echt wil, dan maakt het niet uit hoeveel tijd en energie het kost. Dat weet ik uit ervaring. Met liefde steek ik al mijn vrije tijd in Deel Je Verhaal bijvoorbeeld. Ik krijg er energie van, meer dan het me kost. En dat was hier zeker niet het geval. Dus hoe graag wilde ik dit? Mijn les? Die ik ook aan anderen geef: Doen wat bij me past! Beter luisteren naar mijzelf. De energie steken in dingen die ik ook echt wil. Want ik ben de enige die hier verandering in kan brengen. niet de krant 🙂

ps.
Tijdens het schrijven, toen ik bijna klaar was en de pagina ververste, had hij de helft van mijn wijzigingen niet opgeslagen. Neeeheeeh! Ook hier weer liep het anders dan dat ik voor ogen had. Even schoot het door me heen: ‘ Wil ik deze blog echt?’. Ja! Dus weer energie erin gestoken om opnieuw te herschrijven. Ja dit wil ik, echt! 🙂