‘Eigenlijk zijn wij heel bijzonder’, zei mijn dochter van 8 jaar uit het niks. ‘Allemaal vinden we andere dingen mooi, lekker, kunnen we andere dingen, vinden we andere dingen leuk.’ Ik kijk haar verbaasd aan als haar woorden tot me door dringen. Ik ben er stil van …. wat een wijsheid …, wat een mooie uitspraak.
Elke dag die volgt, hoor ik opnieuw haar mooie woorden. De diepte van deze uitspraak dringt steeds verder tot me door. Hoe vaak hebben we de neiging om te kijken en te zoeken naar overeenkomsten. Hoe fijn is het als we over dingen hetzelfde denken, voelen, willen, gedragen. Het liefst verzamelen we zoveel mogelijk mensen om ons heen waar we enige overeenkomst mee hebben: hobby, werk, interesses, politieke voorkeur, noem maar op. Want hoe lastig als we in een gesprek merken dat de ander ergens anders over denkt. Het liefst overtuigen we de ander van zijn of haar ongelijk of proberen we consensus te vinden over een deel van het gesprek, over een zin die ook uitgesproken is. Want zodra we ergens consensus over hebben, voelen we verbinding, voelt het even als ‘wij’ in plaats van ‘ik’ en ben je niet meer alleen op deze wereld.
Maar zit de kracht en schoonheid van onze wereld niet net in de verschillen in plaats van de overeenkomsten? Een bos zou niet half zo mooi zijn als iedere boom, bloem of struik hetzelfde was. Zelfs bij dezelfde soort zijn er verschillen, want als je goed kijkt, is iedere spar, den, berkenboom, roos etc. anders en juist dat zorgt voor adembenemende plaatjes. En wie ooit een tweede hond heeft genomen van hetzelfde ras, ogenschijnlijk hetzelfde van uiterlijk, herkent ook meteen waar ik het over heb. Geen hond is hetzelfde, al lijken ze nog zo op elkaar. En juist dat maakt dat we beide honden willen ontdekken, nader willen leren kennen. Hoe saai als we een pup zouden krijgen en vanaf de eerste dag al zouden weten hoe dit diertje zich de rest van zijn of haar leven zou gedragen? Hoe saai als wij allemaal hetzelfde waren, hetzelfde mooi, leuk, fijn of aardig zouden vinden.
Zeker, in sommige opzichten zijn we helemaal niet zo anders, ook onze huisdieren niet. Geef je hond aandacht, eten en een fijne wandeling en de staart zwiept van genot. Geef ons aandacht, liefde en genegenheid en de dag is weer goed. We worden geboren, leven ons leven en gaan weer dood. Maar maakt ons dat minder bijzonder?
Waarom willen wij dat wat ons bijzonder maakt, de diversiteit die onze wereld zo mooi maakt, het liefst zo snel mogelijk ongedaan maken? Omdat dat ons verbindt? Hoe mooi als we beseffen dat de verbinding er al is. Dat we geen overeenkomsten of consensus nodig hebben om dit te ervaren. Dat het wellicht juist mooi zou zijn om onze verschillen te ontdekken, om op deze manier de rijkheid van ons leven ten volste te ervaren. Dat ieder mens de moeite waard is om te ontdekken, omdat we allemaal anders, bijzonder zijn …
