De aanslag in Parijs maakt heel wat los in de wereld, dat hoef ik niet te vertellen. Ook bij mij. Maar ik ga het niet hebben over het wel of niet veilig meer voelen, of de kloof tussen Moslim en niet Moslim nog te overbruggen is en of de aanslag in Parijs nu wel of niet een aanslag is op de vrijheid van meningsuiting. Daar kan ik simpelweg geen zinnig woord over zeggen. Wel kan ik zeggen dat ik door deze gebeurtenissen bijna elk uur besef dat ik het beste kan genieten van dit moment dat ik heb, want morgen … tja wie zal het zeggen hoe de wereld er dan uitziet. Het ziet er altijd anders uit dan dat je denkt.
En dat bedoel ik niet alleen fatalistisch. Want de wereld verandert simpelweg ook omdat je dat zelf zo wil. Zo besloot ik zelf begin vorig jaar een relatie na 22 jaar te beëindigen. Niet omdat ik op zoek was naar verandering maar omdat ik besefte dat dit de stap was die ik moest zetten. En van deze keuze heb ik tot op de dag van vandaag geen spijt. Mijn ex-partner heeft een nieuwe vriendin die heel lief is voor hem en onze kinderen. Ook ik heb een nieuwe liefde gevonden die heel lief is voor mij en onze kinderen. En de kinderen? Die vertelden met Kerst dat ze gelukkig waren en dat de scheiding niet heel veel verandering had gebracht. Natuurlijk woonden ze nu in twee huizen maar buiten dat viel het ze heel erg mee. Je zult snappen dat dit zeker een moment is waar ik erg dankbaar voor was!
Maar natuurlijk bracht mijn scheiding ook veranderingen met zich mee waar ik van tevoren geen zicht op had en die ik ook niet gewenst had. Zo zat ik een paar maanden na de scheiding met mijn vriendin in een brasserie. Ze was verdrietig over het hele gebeuren. Want het raakte niet alleen mij en mijn gezin maar ook haar en haar gezin. Geregeld zaten we met de twee gezinnen bij elkaar; samen eten of in de avond voor een spelletje. Ondertussen amuseerden de kinderen zich met computer of TV. Deze gezamenlijke avonden waren door mijn beslissing opeens over, en dat deed pijn.
Mijn vriendin gaf ook aan dat ze niet wist of ze me nog herkende. Want nooit was ik naar festivals of optredens gegaan van bandjes en nu wel. En ik, die altijd gezegd had nooit maar dan ook nooit te willen trouwen, had nu, sinds mijn nieuwe liefde, zelfs uitgesproken zich voor te kunnen stellen dat ze zou willen trouwen! Hoe rijmde ik dat met hoe ik altijd was geweest?
Ik zie ons nog zitten, naast elkaar. Zoekende naar de verbinding, die we al 25 jaar hadden maar op dat moment even niet voelbaar was. Het enige dat ik kon zeggen was dat ik snapte dat het verdrietig en verwarrend was, ook voor haar. Maar dingen veranderden en ik keek nu gewoon anders naar een aantal zaken en sommige dingen voelden anders en daar was ik open over. Een gedeelte van de kloof lijkt gelukkig weer overbrugd. Wie weet wat de toekomst ons zal brengen.
En zo zie ik ook mijn ex en mij nog huilend naast elkaar zitten op onze bank. We voelden dat het een definitief afscheid was. Het afscheid nemen van 22 jaar samen deed pijn en dus hielden we ons vast aan uitspraken zoals: ‘We blijven wel vrienden’. De behoefte om het contact, buiten het fysiek uit elkaar gaan, zo intens mogelijk te houden was op dat moment voor beiden aanwezig. Nu is het contact met mijn ex, de vader van mijn kinderen, gelukkig heel erg goed. We helpen elkaar waar we kunnen, appen ons wat af en kunnen steeds vaker grapjes maken naar en over elkaar. Maar ondanks de beste intenties, met het beëindigen van onze relatie, eindigde ook de vriendschap betreft ‘alles delen’ met elkaar. Vanuit beider behoeftes delen we nu vooral wat belangrijk is voor onze kinderen en gunnen elkaar een fijn leven met onze nieuwe partners. En dat is fijn, heel fijn, zeker ook voor onze kinderen. Maar het is anders dan hoe ik het van te voren bedacht had.
En dan de start van 2015. Ik geloof dat veel mensen met mij, een ander plaatje geschetst zouden hebben van de eerste week van dit jaar. Buiten de doden in Parijs, overleden er plotseling, zonder ziekbed, twee relatief jonge mensen in mijn omgeving. Onder hen een vrouw van 48 jaar, een goede vriendin van vrienden van mij. In haar slaap overleden aan een hartstilstand. Oud en nieuw hadden ze samen gevierd, elkaar een goed en gezond 2015 wensend. Ik hoef je niet te zeggen dat ook dit de wereld op zijn kop zette voor de dierbaren, waaronder mijn vrienden.
Zoals ik tijdens de jaarwisseling van 2013-2014 niet kon vermoeden dat ik een week later afscheid zou nemen van mijn relatie van 22 jaar. En ik ook niet kon vermoeden welke veranderingen de scheiding in mijn leven verder zou veroorzaken betreft vriendschappen. Zo ging niemand, in Parijs of hier vlakbij, de jaarwisseling van 2014-2015 in met de verwachting dat ze een week later afscheid moesten nemen van het leven, dierbaren of een bepaald wereldbeeld.
Alles wat gebeurt laat me keer op keer beseffen. Het enige dat we hebben is ‘dit moment’. Want alles verandert, dat was altijd al zo, maar het lijkt alsof de start van een jaar dat nog eens extra wil benadrukken. Ik vier het leven, en jij?
Carpe diem!
