Laatst zat ik met mij vriendin rond de tafel. ‘Dat heb jij ook’, zeg ze, ‘Je knalt het gewoon eruit en dan is het goed’. Inderdaad, knik ik bevestigend, dat klopt.
Gisteren zat ik gezellig met mijn lief op de bank. ‘Weet jij waar dat aan ligt?’, zegt hij. ‘Mijn internet op de telefoon doet het niet, maar wel op de pc’. Ik heb natuurlijk geen idee, ik ben geen kenner van ICT zaken. De vorige avond heeft Ziggo draadloos internet geïnstalleerd. Een nieuwe router hangt aan de muur en het internet op de pc doet het gelukkig als een tierelier.
Ik kijk naar mijn eigen telefoon en zie dat daar de wifi het ook niet van doet terwijl ik die ochtend de wifi code heb ingevoerd. Als ik de code nog eens invoer op mijn telefoon, zie ik ‘Authenticatieprobleem’ verschijnen. Ik google op wat dit kan betekenen en lees iets over een andere verbinding zoeken, een verbinding via WPS in plaats van WPA2. Ik heb geen idee wat dat betekent en waar ik dat moet vinden.
Ik zeg tegen mijn lief dat hij beter met de helpdesk van Ziggo kan bellen. Want dit probleem hebben we sinds hij zijn nieuwe internet heeft. Dus waarschijnlijk weten zij ook wel hoe dit op te lossen. De vrouw van de helpdesk vraagt eerst of alles is ingestoken. ‘Ja, want de pc doet het wel’, hoor ik mijn lief zeggen. Dan vraagt ze of we naar de router willen gaan en de SSID code en het wachtwoord willen invullen. Ik laat vriendelijk aan mijn lief weten dat dit de standaard dingen zijn die je moet doen en dat we dat allemaal gedaan hebben, dat het daar niet aan ligt.
Dan hoor ik mijn vriend zeggen, ‘mijn telefoon is in orde hoor, die deed het vanmorgen ook nog gewoon.’ Meent ze dat nou echt, schiet er door me heen. ‘Dan hebben we toch ergens iets verkeerd ingetypt, zegt deze mevrouw’, hoor ik mijn lief zeggen. Langzaam begint het te borrelen in mijn hoofd. ‘Wat heeft hij voor muts aan de telefoon? ‘
Zeg haar dat we alles gedaan hebben wat je normaal doet om wifi te krijgen op de telefoon’, zeg ik. ‘Het moet ergens anders aan liggen want onze telefoons zijn in orde, de SSID code is ingevoerd, het wachtwoord bij WPA2 is ingevoerd, alles wat ik kan doen, heb ik gedaan en op internet heb ik gelezen over een zeker WPS verbinding, vraag haar daar naar’. Mijn lief vermeldt mijn woorden over WPS. Nogmaals reageert de vrouw met iets over WPA2 en SSID. ‘Hang die telefoon maar op want zij gaat ons niet helpen’, sis ik. Mijn lief kijkt me vragend aan en trekt zijn schouder op dat hij het ook niet weet. Terwijl ik me steeds meer opwind, zoek ik verder. Met succes. Op mijn telefoon vind ik de WPS knop en naar wat frutselen heb ik met mijn telefoon wifi verbinding. Op de telefoon van mijn lief kan ik de WPS knop echter niet vinden.
‘Zeg haar dat ik weet waar het aan ligt! Het is inderdaad de WPS verbinding, maar ik heb geen idee waar ik dat moet vinden op jouw toestel, weet zij dat?’. Nee, daar heeft ze nog nooit van gehoord. Ik snap niet waarom mijn lief nog steeds de telefoonverbinding houdt met iemand van een helpdesk die ons niet gaat helpen. ‘Ze gaat ons echt niet helpen, hang toch op!’, sis ik nog iets doordringender dan daarvoor. Maar mijn lief blijft gewoon zitten met de telefoon aan zijn oor.
Even later vind ik het ook op zijn toestel. ‘Gevonden!’, roep ik. ‘Zeg haar dat het ook bij jouw toestel met de WPS is opgelost, we zullen niet de enige zijn met dit probleem’. Ik hoor mijn vriend vragen of ze het heeft gehoord. Ja, de mevrouw van de helpdeks had het meegekregen maar van WPS had ze nog nooit gehoord.’Oké, dank u wel, fijne avond’, zegt mijn lief.
Als mijn lief de telefoon ophangt, is hij stil. Ik daarentegen raas nog door over dat ik niet snap hoe het kan dat zo iemand bij een helpdesk zit. ‘Dat hou je toch niet voor mogelijk?!’. Naarmate ik doorraas, wordt mijn lief steeds stiller. Hij heeft moeite met mijn directe ontlading van frustratie, dat weet ik. Ik probeer de sfeer weer wat op te klaren door hem in de zij te prikken en te zeggen dat we in ieder geval wel weer wifi hebben. ‘Zelf gevonden en opgelost, fijn hè :-)’. Hij kan er nog niet zo om lachen.
‘Wat zijn we soms toch een bitches!’, zegt mijn vriendin. Wederom knik ik bevestigend. Inderdaad, soms voel ik me echt een bitch. ‘Ik knal het eruit, ontlaad mijn frustratie, zeg wat ik ervan vind en niet veel later ben ik het vergeten, is het weer goed. Maar voor de ander begint het dan vaak pas’, zeg ik. ‘Die zit met de lading van mijn extraverte ontploffing’.
Een kwartier later is de donderwolk weer wat neergedaald. ‘Het kan ook anders, denk ik dan’, zegt mijn lief. ‘Dat klopt’, natuurlijk kan dat anders’, zeg ik. ‘Ik weet ondertussen ook waar het vandaan komt. Ik frustreer me omdat ik denk dat iemand van de helpdesk je daadwerkelijk helpt. En daarnaast vind ik het lastig als iemand dan niet weet hoe ze je moeten helpen, dat ze doen alsof we achterlijk zijn ipv samen te gaan zoeken naar de oplossing. Ze zegt niet: -Oh, dat weet ik ook niet, wacht even dan kijk ik of iemand anders dit wel weet-, in plaats daarvan doet ze alsof wij toch iets fout doen waarvan we tig keer zeggen dat het daar niet aan ligt. En als derde snap ik dan niet waarom jij de verbinding aanhoudt terwijl duidelijk is dat ze ons niet gaat helpen. Oftewel allemaal verwachtingen die ik heb die niet worden ingewilligd. En jij kruipt dan in jezelf terwijl ik het eruit knal.’
‘Ieder mens is anders’, zegt mijn lief, terwijl we heerlijk tegen elkaar aan zitten. Wat een mooie reactie weer van mijn lief. Inderdaad!
Wie heeft jou ook wel eens niet geholpen en ondertussen dus wel geholpen omdat het je weer inzichten geeft over je zelf?
