Een film die je niet kunt stopzetten
Ken je dat? Dat je vooraf al weet dat het uit de hand gaat lopen? Dat je denkt, hoe kan ik dat voorkomen? Als ik nu zo en zo reageer … dan komt het wel goed. En prompt, nadat je gereageerd hebt, zit je toch midden in die horrorfilm waar je niet naar wilde kijken, het is een film die je moeilijk kunt stopzetten, alsof een andere macht het van je overneemt.
Het gebeurde mij na lange tijd toch weer deze week
Een goede vriend heeft een voorzet van iets gemaakt. Ik vind het super, op een paar details na. Ik denk nog: een schriftelijk bericht kan fout geïnterpreteerd worden. Maar goed, hij stuurt het op, dus het geven van een reactie is wel zo aardig. Ik wil wel eerlijk zijn … oké, dan zal ik uitleggen dat ik het super vind maar ook wat ik niet oké vind. Op de ene reactie volgt de ander. Neeheeh! schiet er door me heen, dat is helemaal niet wat ik bedoel! Zie je wel! Nu gaat het toch nog mis! Precies waar ik bang voor was, verdomme! Ik voel het gebeuren.
Ik was vergeten hoe het voelde
In december 2013 schreef ik er ook al een blog over: mijn monster. Ik schreef dat het monster er wel was maar al lange tijd niet meer met me aan de haal ging. Ha! Het was alsof ik met deze blog het lot had getart. Nog geen paar weken later nam het monster volledig bezit van me. En niet een uur of een dag maar weken lang! Tot de dag van gisteren was ik weer vergeten hoe het voelde, hoe heftig mijn monster kan zijn.
Ik voel de druk oplopen
Na een paar appjes heen en weer is er geen weg meer terug. Met een sneltreinvaart neemt het monster het weer van me over. Ik merk dat wat ik bedoel niet aankomt en word bozer en bozer. Zie je! Nu gebeurt precies dat waar ik bang voor was. Nu wordt het toch nog allemaal negatief gelabeld. Ik voel hoe de druk oploopt in mijn hoofd, hoe mijn borst verkrampt, de kaken verstijven en mijn aders op spanning staan.
Dit heeft geen zin
Ergens in mijn achterhoofd zegt een ‘stemmetje’: Mirtel, dit heeft geen zin, hou op met reageren! Laat het rusten, ga naar bed, morgen een nieuwe dag en dan maak je een afspraak. Want het gaat van misinterpretatie op misinterpretatie. Maar ondertussen doen mijn handen iets anders, zij swypen als vanzelf alweer het volgende berichtje op het toetsenbord om voor de ‘laatste keer’ uit te leggen wat ik bedoel…
Ik voel het monster bozer en bozer worden
Natuurlijk gaat het van kwaad tot erger. De boosheid richt zich op mijn lief . ‘Waarom steun je me niet? Waarom heb je zelf geen berichtje getypt, jij vond dat toch ook? Nu lijkt het net alsof ik de enige ben die dat vindt!’ Mijn lief, die de extravertheid van mijn emoties sowieso al lastig vindt, reageert niet. Ja zeker! Ga maar zwijgen, denk ik. Alsof dat wat helpt! Ik voel hoe het monster in mij steeds meer ruimte neemt.
Stop!
Het stemmetje in mijn achterhoofd probeert nog steeds de aandacht op te eisen: Zie het nu! Het monster gaat weer met je aan de haal . Jij bent de enige die het kan stoppen. Het enige dat je hoeft te doen is er niet naar te luisteren. Voel de boosheid maar handel er niet naar. Door er naar te handelen, geef je het alleen maar meer regie. Het monster voedt zich met je boosheid en zal steeds vernietigender worden als je het niet stopt. Dus adem eens even goed door, maak de tv en lampen uit en ga naar bed. Morgen voelt het anders!
Accepteren, ervaren en loslaten
In bed kan ik de slaap niet vatten. De boosheid richt zich nu op mezelf. Waarom laat ik dit gebeuren? Waarom ben ik nu zo boos? Dit slaat nergens op. De adrenaline giert nog steeds als een gek door mijn lijf. Het stemmetje roert zich ook weer: je wilde niet de aandacht leggen op het negatieve maar door je eigen litanie aan berichtjes is daar alleen maar meer en meer de focus op gelegd. En als je niet de kans tot misinterpretatie had willen lopen, dan had je een ander berichtje moeten sturen, dat je er graag mondeling op terugkomt om de puntjes op de i te zetten. Want sommige dingen kun je beter face to face doen. Dat weet je. Maar het is gebeurd. Dus accepteer dat, ervaar en laat het los.
De volgende dag is het monster nog niet vertrokken
Al bij het opstaan swypen mijn vingers wederom als vanzelf een berichtje. Zodra ik op verzenden heb geduwd, heb ik al spijt. Waarom nu toch?! Een app groepsgenoot schrijft of het niet beter mondeling kan worden voortgezet. Ja natuurlijk! En net dat is het zetje dat ik nodig heb om het monster echt tot bedaren te krijgen en er niet meer naar te handelen. Langzaam krijg ik weer grip op mezelf, al duurt het nog heel wat uren voordat de rust echt terugkeert in mijn lijf.
De scherpte en expressiviteit van mijn emoties zijn niet gemakkelijk
Sinds een paar weken ben ik bezig met een tatoeage van de 4 seizoenen. Om mezelf bewust te houden dat we ook de donkere en zware kanten in het leven mogen omarmen. Dat we die zelfs nodig hebben om de schoonheid van de bloeiperiode ten volste te ervaren. De winter symboliseert voor mij echter niet alleen de verdrietige dingen die ons overkomen in het leven maar ook het omarmen van onze eigen donkere kanten. En de scherpte en expressiviteit van mijn emoties geeft me wellicht kleur als mens maar is natuurlijk niet altijd gemakkelijk. Voor mezelf niet en zeker niet voor mijn omgeving.
Met liefde omarmen
Hoe licht ik het leven ook ervaar de laatste jaren, dat wil niet zeggen dat ik geen momenten meer heb dat stress, spanning of een ‘boos monster’ het van me overneemt. Dus deze blog om me te laten zien van mijn meest kwetsbare kant, de ‘winterperiode’ van mijn emoties. Die ik, hoe lastig ook, ook met liefde wil omarmen. Want natuurlijk kan ik hier op deze site, om me ‘goed voor te doen’, doen alsof ik altijd ‘zen’ ben en alles ‘im grief’ heb en het wel weet voor de ander, maar dat is niet zo. Dan zou ik met mijn missie van openheid de schijn ophouden.
Liever ga ik voor perfecte imperfectie: gewoon zoals het is!
Geweldig artikel, met hartkloppingen gelezen, spannend verwoord!!
dankjewel Joop!
Gisteravond zag ik (las ik) het allemaal gebeuren in onze groepsapp: van een compliment naar een opmerking naar een verbetervoorstel naar kritiek naar onbegrepen worden naar irritatie naar boosheid. Het monster groeide voor mijn ogen.
Door de heftigheid van de berichten durfde ik niet te reageren. Bang dat ik het allemaal erger zou maken of dat het monster ook boos op mij zou worden. Misschien hebben de andere groepsappgenoten dit ook gedacht want ze hielden zich stil.
Toen de berichtenstroom vanochtend weer op gang kwam vermoedde ik al dat er meer aan de hand moest zijn dan alleen een pittige discussie. Ik was blij met ons telefoongesprek vandaag en al helemaal blij met jouw blog. Dank je voor het delen.
en jij bedankt voor het telefoontje Jos, X
Missie van openheid, wouw!
dankjewel Hanneke 🙂