Tijdens de schrijfweek in Oostenrijk schreef ik aan mijn boek Noten gekraakt – leven als een zondagskind. Nel, gastvrouw en eigenaresse van De Berghut schreef een blog over alle bloeiende boeken van die week. Deze blog groeide naarmate de week vorderde, iedere dag voegde Nel een aantal schrijvers toe en verfijnde tussendoor haar teksten.
Iedere dag volgde ik haar vorderingen, nieuwsgierig naar wat ze over iedereen zou schrijven, tot ik op een dag de volgende foto en tekst op haar blog tegenkwam:
Mirtel Gommans
Wat ik – Nel- zo mooi vindt, is dat de #schrijfweek vol bijzonder zelfbewuste mensen zit met persoonlijke verhalen. Mirtel is ook zo’n mooi open mens met een aangrijpend verhaal:
“Ik merk dat mijn openheid over de psychiatrie waarmee ik in mijn leven geconfronteerd ben, mensen afschrikt. Terwijl 1 op de 3 mensen in zijn leven ooit te maken krijgt met een psychiatrische ziekte. Daarom ben ik tot het besluit gekomen om mijn verhaal en inzichten op een breder niveau te willen delen. Om het taboe te doorbreken maar ook om hoop te geven voor familie, patiënten en/of vrienden.”
En toen stopte het. Nel had een stukje tekst uit mijn blog over mijn boek geknipt en onder mijn foto geplaatst. En toen gebeurde het. Ik zag mijzelf zitten op de foto, met mijn grijze haren, de ietwat gebogen houding van mijn bovenlijf en de kop waar koffie in zat. Terwijl ik naar de foto keek en het stukje tekst las, schoot er door mijn hoofd: “Het stukje tekst is uit zijn context gehaald. Ik lijk wel een psychiatrische patiënt!”.
Terwijl ik het dacht, in een flits van een seconde, voelde ik schrik. Maar tegelijkertijd schoot er door me heen: Wat denk en voel ik nu?! Waarom voel ik dit? Waarom ben ik bang dat mensen dit over mij denken? Is dit niet net waar mijn boek ook over gaat? Wil ik niet het taboe van psychiatrie doorbreken? Schrijf ik niet dat “alles er mag zijn”? Wat maakt het uit wat mensen denken?!
Nel vroeg of ze de tekst moest aanpassen. Nee, natuurlijk niet! Mijn reactie zei veel meer over mijzelf. Want het liet zien dat ik zelf blijkbaar ook nog last heb van dit taboe. Dat ik liever niet heb dat mensen dit over mij denken. Dus mijn boek is blijkbaar niet alleen goed voor de ander, ook nog voor mijzelf!
Herken jij dit taboe op psychiatrie? Heb je liever niet dat mensen denken dat er iets met je is?
