Wensen en ideeën volgen elkaar op.
Meer dan uit te voeren is. Het vraagt geduld en bescheidenheid en de kunst van het nieuwsgierig blijven, het mogen laten zijn en vooral tevreden zijn met wat er al is en tegelijkertijd de nieuwsgierigheid behouden en tijd blokken en investeren in nieuwe ontwikkelingen. Het liefst met focus … maar ook die gaat wel eens alle kanten op (althans bij mij … weten de andere teamleden alles van …. ). Dit vraagt vooral compassie naar mezelf. Want het team geeft alle ruimte. Ook als ik me laat verleiden tot de krampachtigheid van verder ‘moeten’ komen. Terwijl ik weet: het is al goed, er ontstaat wat er ontstaat of al is. Zo zijn er al prachtige verbindingen, prachtige verhalen. En tegelijkertijd, in deze energie van dat het goed is zoals het is mag er de wens zijn om verder te groeien, om ‘nog meer’ van betekenis te willen zijn. Dus blijven we ons ontwikkelen als Deel Je Verhaal.
En dat gebeurt niet alleen achter de schermen.
Ook in onze presentatie naar buiten zoals het nieuwe logo. Dat langzaam een nieuwe huisstijl wordt. Dus zoals je misschien al opgevallen is, hadden we tijdens de bevrijdingsedities en ook de laatste Deel -Je -Verhaal- avond, een nieuwe banner. De ontwerpen van onze huisstijl gemaakt door Karin Veldkamp, vinden wij geweldig. (Al zeggen we het zelf 
. En niet alleen geweldig (ik zeg het graag nog eens! , het geeft ook mogelijkheden naar de toekomst.
En toch pakte iets niet uit zoals ik wenste….
Ook de banner vond ik geweldig. Vond? Nee eigenlijk vind …. totdat ik de filmpjes zag van 75 jaar bevrijding. Toen ik de verhalen op film zag, voelde ik even zwaarte in mijn buik. En dat buikgevoel verplaatste zich naar gedachten in mijn hoofd: wat is er toch? Ik had het uitgesproken voordat ik het in de gaten had … ‘Het voelt niet goed … het is niet de sfeer die we graag willen overbrengen … het beeld oogt somber. Al is het doek nog zo prachtig.’ Het voelde voor mezelf al, alsof ik een knuppel in het hoenderhok gooide … Moest ik dit echt gaan zeggen? Na al dat werk? Na alle complimenten die geuit waren, door velen .. De criticus die op mijn schouder zit naar mezelf, zit er net zo goed naar buiten toe.
Was het reëel? Was het echt?
Verandering vraagt altijd tijd en gewenning. We hadden altijd een kleurrijk doek als achtergrond, kleuren die niet ‘matchten’, waar ik nog wel een mooi verband in zag: als mens ‘matchen’ we ook niet altijd, ‘anders zijn mag’. Hield ik hieraan vast? Ik heb het me echt serieus afgevraagd. Want ‘kindjes’ zijn soms lastig om los te laten. Eerste ontwerpen, hoe niet passend ook, dus misschien ook in dit geval. Maar ondanks deze verbinding naar onze start en symboliek, voelde ik duidelijk, dat is het niet. het oude logo en achtergrond paste echt niet meer.
Dus sprak ik uit wat ik voelde en dacht.
En zaten we (Karin Veldkamp, Frenk Palm en Jos Reinders) daarom vandaag in het cultuurhuis bij elkaar. Op de plaats waar het gebeurt, om alle indrukken met elkaar te bespreken. Om te horen wat het verschil is tussen onze ogen en de beelden van een camera. Om te overleggen over andere mogelijkheden dan de huidige. Over welke sfeer we willen in de zaal EN welke sfeer we willen daarna op beeld. En ik zeg je …. ik kijk nu al verlangend uit naar het resultaat van onze ideeën. Deel Je Verhaal nieuwe stijl wordt alleen maar mooier en beter passend bij waar we voor staan.
Deel Je Verhaal is net het gewone leven.
Ze ontwikkelt zich met vallen en opstaan. En doorgaan zonder uit te spreken wat er in je omgaat, werkt ook in ons team niet. Alleen dan blijven we samen op weg gaan. Op momenten zoals vandaag realiseer ik weer hoe bijzonder dit eigenlijk is. Het gevoel van samen. Van mogen zijn wie je bent, ook al is dat soms erg kritisch, ‘veelwillend’ en ongeduldig. Zo dankbaar voor dit team. Zo dankbaar voor wat er is. En tegelijkertijd oprecht nieuwsgierig wat het levenspad van Deel Je Verhaal verder gaat zijn.
liefs, Mirtel
