Het leven daagt me uit het afgelopen jaar .. op vele fronten.
Emoties die ik lang niet gevoeld had, passeerden en passeren de revue.
Alsof ik getest werd/word in mijn eigen levensles van ‘toelaten, loslaten en vertrouwen’.
Hevige gebeurtenissen waren alweer heel wat jaren geleden.
Met natuurlijk wel ‘ups en downs’ in mijn leven, maar zo hevig?
Nee. Dat was alweer lang geleden.
foto: Hans Bremmers
En op de een of andere manier was ik dat gevoel van de intensiteit ook kwijt.
Tot afgelopen jaar.
Van een kabbelend beekje sloeg het over naar een emotionele rollercoaster.
Een jaar waarin verschillende emoties hoogtij vierden.
Zelfs zorgden voor fysieke pijn in mijn lijf, chaos in mijn hoofd en een simpelweg ‘niet weten’.
Nu heb ik geleerd om altijd door te gaan, ook in een tijd van woeste zee.
Met de schouders recht en de blik omhoog.
Want het leven gaat door!
Ik versta de kunst van het blijven lachen, plezier hebben en genieten.
Het leven vieren, door de momenten van ellende heen.
Door deze kracht ontwikkelde ik de gewoonte om te dragen.
En precies dat neigde ik weer te doen… alleen dragen …
Want voor de buitenwereld leek er niet zoveel anders.
Eerst mijn zaakjes oplossen… en dan mag iedereen het horen …
Maar ik besefte …. ik was wel open maar eigenlijk helemaal niet kwetsbaar…
Althans … niet als het gaat om mijn privé zaken.
Op het werk heb ik geen moeite met delen wat er in me omgaat.
Met het delen van mijn fouten of onzekerheden.
Of het uitspreken van mijn twijfel.
Zo lang het werkgerelateerd is.
Privé is een ander verhaal.
Graag ben ik er voor anderen.
Bied ik de helpende hand , luister ik naar je of wat er nodig is.
Maar hulp of een luisterend oor vragen voor mezelf?
Als het om iets anders gaat dan praktisch?
Dat wilde ik anders. Want het voelt ook wat verloren …
Maar samen dragen vraagt de moed om te durven steunen…
Dus zette ik voorzichtig de eerste stappen.
Om te gaan delen wat er in me omging,
op het moment dat ik alleen nog verwarring, verdriet, chaos en ‘niet weten’ ervaarde.
Mijn vriendinnen/ vrienden wisten het ook niet.
en toch voelde het bevrijdend.
Dat er naar me geluisterd werd, loste niks op.
En toch loste het alles op.
Paradoxaal maar waar … met het hoofd omlaag… in overgave …
Voel(de) ik me ‘sterker’ dan ooit …
