75 jaar bevrijding
Geloof me, ik heb geregeld gezucht. En gedacht: ‘Dit doe ik nooit meer! ‘ Ik heb me alleen gevoeld, moe en opgefokt, maar ook intensief verbonden, gedragen en gesteund.
Wat was het een mooi project.
Wat was het een intensief project.
wat was het met momenten een vermoeiend project.
Wat was het een leerzaam project.
Kortom wat was het een bijzonder project!
Een overview van de afgelopen maanden
- Het wachten op wel of geen goedkeuring van de provincie, dat enkele maanden later kwam dan beoogd.
- Het besef van urgentie dat het wel nog maar heel kort dag was als we daadwerkelijk rond 12 september ons podium-evenement wilde houden, zoals beloofd in de aanvraag.
- Het scouten van jongeren bij verschillende scholen met de vraag of zij dit samen met ons wilden uitvoeren in een periode dat de meivakantie alweer eraan zat te komen waarna het laatste semester richting de zomervakantie inging.
- Het voeren van vele gesprekken met mogelijke samenwerkingspartners, kijken waar er verbindingen te creëren waren maar ook eerlijk zijn naar onszelf dat de ander ook een geweldig project had maar verbindingen met teveel anderen niet altijd haalbaar is, simpelweg omdat je door de bomen het bos nog wil blijven zien en we ons ook aan onze eigen belofte wilden houden. Sorry voor de mensen waarmee we gesproken hebben zonder dat dit een vervolg heeft gekregen …
- Het ‘even’ niet nadenken bij ‘Ja’ zeggen op een gezamenlijk programma dat vele malen meer was dan onze oorspronkelijke aanvraag.
- Het besef dat er nog meer tijd en energie in dit vrijwilligerswerk ging zitten dan gedacht, een baan naast onze banen, eigenlijk te intensief om ‘even erbij te doen’. De zomervakantie doorwerken, ook voor de jongeren!
- Het gevoel van dankbaarheid voor wat we samen met de jongeren, elkaar en samenwerkingspartners voor elkaar aan het krijgen waren.
- De gedachte van: ‘Dat doen we wel ff’ bij de vraag of we misschien ook workshops wilden geven.
- Het gevoel van wanhoop toen er daadwerkelijk 400 scholieren in onze Deel-Je-Verhaal-Workshops kwamen en de privacy-wetgeving de boventoon leek te gaan voeren waardoor niemand op film wilde… de kern van onze workshops…
- Het gevoel van euforie toen we een uitweg vonden en scholieren en begeleiders op het hart drukten dat vooral de ander met het interview in beeld werd gebracht waardoor we steeds meer enthousiaste interviews terugkregen.
- Het gevoel van kippenvel bij de officiële openingsceremonie en de Deel-Je-Verhaal-podium-evenementen waar de verhalen vanuit diverse perspectieven over vrijheid gedeeld werden.
- De moeheid van de laatste loodjes bij het monteren van de filmpjes en de verwerking op youtube en de website.
Niet alle filmpjes mochten we online delen.
Toch leveren we in onze ogen een behoorlijke bijdrage aan een ‘digitale databank’ van bevrijdingsverhalen die openbaar blijven. Maar nog belangrijker. De provincie Limburg wilde graag dat de jongeren van nu de waarde van vrijheid beseffen en blijven doorgeven. Als ik iets geloof dan is het dat we daaraan hebben bijgedragen. De jongeren waarmee we het georganiseerd hebben, die anderen hebben geïnterviewd, hebben gepresenteerd, gefotografeerd, geblogd en/of zelf hebben gesproken op ons podium of op een ander podium zoals bij de officiële opening in Mesch op 12 september. En als toetje straks ook nog de verwerking van de waarde van vrijheid in een heuse Deel-Je-Verhaal-Vrijheids-Rap (wordt vervolgd!).
Dankbaar voor wat we samen gedaan hebben!
En nu bijna aan het einde van dit project dus vooral het gevoel van trots en blijdschap over wat we samen voor elkaar hebben gekregen!
We weten hoe we het niet meer zouden doen.
Dankbaar voor dat we het gedaan hebben!
Wie weet wat de toekomst brengt.
Benieuwd naar de verhalen, kijk dan eens op:
https://www.deeljeverhaal.nl/series/75-jaar-bevrijding/
liefs, Mirtel
