Van ‘niks is wat het lijkt’ naar ‘dit is wat het is’

Over afgelopen weekend had ik gedroomd. Echt! Terwijl mijn boek bij proeflezers lag, droomde ik dat ik met een aantal proeflezers een weekend in een huisje zat om mijn boek af te maken. Toen ik wakker werd, was ik zelf bijna te verbaasd om het te geloven. Had ik dit nu echt gedroomd? Zou dit echt kunnen? Maar ik schaam me niet meer om te vragen en tot mijn verbazing reageerde iedereen net zo enthousiast als ik. Dat dit op mijn pad kwam, wauw!

Het mooie is dat ik er eigenlijk heel weinig voor hoef te doen. Ja, ik ben open over alles wat er in mijn leven speelt, wat ik ervaar, denk, niet denk, wil, niet wil, denk te weten, niet weet, over twijfel, voel. Als kind was ik al zo. Was ik ergens boos, verdrietig of blij over, dan was dat meteen duidelijk. Ik maakte van mijn hart geen moordkuil.

Echter, ergens op weg naar volwassenheid was ik dit kwijtgeraakt. Door willekeurige opmerkingen, gerichte reacties op hoe ik was en gebeurtenissen in mijn leven, had ik mijn hart goed afgebakend. Ik leefde naar hoe ik dacht dat ik moest zijn: sterk, slim en goed. Ik was een ‘ijsprinses’. Tot ik volledig instortte en een lange weg nodig had om beetje bij beetje mijzelf terug te vinden.

Na mijn herstel herkende ik het ‘keurslijf’ waar wij als mens zo snel in zitten. Zo vertelde ik bij een presentatie dat ik het toch wel spannend vond waarop een collega zei: “Dat moet je niet zeggen. Dat is helemaal niet te zien dus waarom zou je je verhaal ontkrachten daarmee“. Ontkrachten? Ik was toch zenuwachtig? Dat zei toch niks over de inhoud?

Maar zoals te zien bij de campagnes voor de verkiezingen: het lijkt inderdaad steeds vaker te gaan over hoe iemand zich presenteert dan over de boodschap. Van ‘dit is wat het is’, leven we soms in een wereld waar ‘niks is wat het lijkt’. Terwijl we geliefd willen zijn en spreken over vertrouwen, houden we elkaar voor de gek. Niet per sé om elkaar pijn te doen, alhoewel dat wel gebeurt.

Ik heb lang geleden besloten daar niet meer aan mee te doen. Sindsdien ervaar ik ‘lichtheid’ in mijn leven, zoals toen ik kind was, ongeacht wat er op mijn pad komt. Zo ook dit weekend op landgoed Roggebotstaete met Marcel, Janne, Mariska en Karin.

Het was geweldig! Serieus werkten we aan mijn boek. Ook zagen we mooie natuur, mooie zonsondergang en – opgang, roofvogels, watervogels, herten en zelfs een muis (door de woonkamer – ik hoor de gil van mijn buurvrouw nu nog in mijn oor). Tegelijkertijd leerden we elkaar kennen, waren we open naar elkaar. Zoals kinderen die op schoolkamp waren.

Bij terugkomst had mijn partner Alfons een liedje gevonden van Gabby Young & Other Animals met dezelfde boodschap:

Open

I had a splinter in a horrible place, once, once
gonna tell anyone but you, and them, and them, and them
people say I say too much
give away away too much
but I think that’s much better then

refr:
being closed, never letting ayone get inside
there are many wonderfull places to hide
if you open up your heart
otherwise your beïng cold
and there is not a lot of love in the fridge
I find the best way to climb every bridge
is to be open with your heart

Inderdaad! Dit is wat het is! Hoe is dat voor jou?

En voor wie na deze blog ook nog even blij wilt worden, kijk en luister naar dit lied en deze heerlijke artiesten: