Je hebt er wellicht al in een eerdere blog over gelezen. Hoe eendagmet ontstond na de bijzondere terugreis met een vreemde uit Oostenrijk en ik onzichtbare verbindingen ervoer tijdens mijn tweede reis naar Oostenrijk, toen ik het eerste concept van mijn boek de wereld instuurde naar proeflezers. Maar er gebeurde meer dit jaar.
Ik ontdekte de wereld van de social media (zo lang tegen verzet!) en het bloggen (want wie wilde dat nu lezen?!). Door alle veranderingen paste mijn website niet meer dus ook die werd grondig aangepakt. Ondertussen liepen ook de interimopdrachten door zodat er thuis voor ons gezin, buiten alle mooie nieuwe ontmoetingen, ervaringen en ontwikkelingen, ook nog brood op de plank bleef (gelukkig!).
Voorbeeld van mooie ontmoetingen waren de gesprekken die ik had met twee bijzondere dames die geloven dat er meer is tussen hemel en aarde. Deze dames kenden elkaar niet, maar gaven mij onafhankelijk van elkaar hetzelfde advies: “Vertrouw op jezelf! De komende tijd zul je genoeg uitgedaagd worden om van je pad af te geraken, omdat je denkt dat de ander het beter weet. Maar de kracht gaat verloren als je de wereld benadert vanuit hoe het zou moeten zijn. Volg je eigen pad, dan komt het goed.”
Niks nieuws natuurlijk. Dat weet ik ondertussen ook wel en heb ik aan de levende lijve ervaren. Toch voelde het goed, had ik blijkbaar de bevestiging nog even nodig ondanks al die dingen die inmiddels gebeurd zijn. Want steeds vaker ontstaan bij mij de mooiste dingen uit de stroom van het leven en niet omdat ik iets zo graag wil of omdat het zo zou moeten.
Maar ik was waarschijnlijk toch weer even onzeker. Misschien omdat ik voelde dat ik wederom op een keerpunt in mijn leven sta. Het schrijven van mijn boek is het uitdragen van een boodschap geworden. En het straks mogen uitgeven van mijn boek voelt steeds meer als de start van mijn levensmissie: door mijn eigen levenspad kunnen bijdragen aan een gelukkig en licht leven voor zoveel mogelijk mensen.
En toen stuitte ik (per toeval?) op een liedje van ABBA en hoorde:
I have a dream, a song to sing
To help me cope with anything
If you see the wonder of a fairy tale
You can take the future even if you fail
I believe in angels
Something good in everything I see
I believe in angels
When I know the time is right for me
I’ll cross the stream – I have a dream
Terwijl ik dit hoorde, leek de boom in onze tuin net een volière. Koolmeesjes vlogen aan en af, tientallen tegelijk, alsof ze persoonlijk voor mij een show opvoerden. Met kippenvel en tranen over mijn wangen voelde ik mijn weg van bevestiging naar vertrouwen. Ik weet dat mijn tijd is aangebroken. Ik zal de overstap maken, vanuit vertrouwen. Dit is mijn weg, hiervoor ben ik op aarde gekomen dit leven, dat weet ik zeker. Jullie horen nog van mij!
En nou zit ík met tranen in mijn ogen jouw blog te lezen. Wat mooi Mirtel dat je deze weg gaat en dat ik daar een klein deeltje van mag zijn.
Waarom raakt me dit zo vraag ik me af. En het antwoord weet ik meteen ook.
Jij verwoordt waar ik naar op zoek ben. Dat gevoel van vertrouwen, in mezelf, in mijn toekomst, in het wezen van het leven.
Je laat me zien dat het dus bestaat, dat allesomvattende gevoel van Zijn in het Hier en Nu.
En ik ga door!!!
Liefs van Ans
Wat mooi Ans!