Ik kreeg afgelopen week de vraag gesteld waar ik energie van krijg in deze bijzondere tijd en veranderende wereld.
Het enige dat ik kon bedenken was de waarde van ‘echt contact’ en dat verandering de enige constante is.
Ik heb er zelfs de klaproos voor op mijn arm getatoeëerd.
Als symbool voor de vergankelijkheid, kwetsbaarheid en het besef dat je vooral moet genieten van het moment zelf.
Geluk en schoonheid kun je niet vasthouden, al houd je er nog zo van.
Pluk een klaproos en hij verwelkt waar je bijstaat.
Wat ik ook bijzonder vind aan de klaproos. Zij groeit op schaarse grond.
Oftewel, er is niet veel nodig om gelukkig te zijn. Je moet het alleen zien en omarmen.
En dat kan nog wel een dingetje zijn…
Zeker als je met je hoofd in het verleden zit. Bij wat er was in plaats van wat er is.
Ik zie het overal. In mijn werk, privé. ‘Vasthouders’, de ‘wachters’ van het oude.
Er zijn veelal achterliggende redenen; angst voor het nieuwe onbekende, twijfel of je het kunt.
Of gewoon omdat de waarde zo groot is dat je het simpelweg niet kwijt wil(de).
Waardoor een snijdende pijn zich in je lijf nestelt.
Genoeg mensen die ik zo ongelukkig heb zien worden.
Inclusief hun omgeving.
Ik zou dit niet schrijven, als ik zelf niet ook af en toe een ‘wachter’ ben.
Waardoor er soms niet veel voor nodig is om ongelukkig te zijn.
Want dat wat mij gelukkig maakt, is ook meteen mijn ‘angel’; de behoefte aan ‘echt contact’.
Krampachtig kan ik willen blijven genieten van de mensen waar ik van hou.
Van het gevoel elkaar te zien en gezien te worden.
Van open, puur en eerlijk delen zonder masker.
Waardoor de impact van het verlies alleen maar groter wordt.
Als iets zijn eindigheid heeft.
Nu zeggen we ook niet voor niks dat we het kind niet met het badwater moeten weggooien.
Het is goed om het mooie en goede van gisteren mee te nemen in de dag van vandaag.
Helder te hebben wat er zo verrijkend aan is of was dat je dit zo graag wilde bewaren.
Omdat het iets zegt over je verlangen en behoeftes.
De paradox is echter dat hoe meer je kost wat kost dit moois wil(de) behouden,
hoe groter de kans wordt dat je het kwijtraakt.
Doorvoelen van het verdriet dat eindigheid met zich meebrengt is goed.
Maar ik gun mijn rouw ook haar eindigheid.
Met het willen vasthouden, sloot ik mijn ogen voor de realiteit en het moois dat er wel is.
Want geluk ligt niet in wat er was.
Maar in het met open vizier kijken naar wat zich aandient op de dag van vandaag dat past bij mijn verlangens en behoeftes.
En dat in volle glorie omarmen en van genieten.
Zoals ook de klaproos dagelijks haar bladeren verliest.
En toch prachtig blijft.
