Afgelopen week gaf ik een Pechakucha presentatie in de Royal in Heerlen. De uitdaging om in 20 slides van 20 seconden een verhaal te vertellen, in het Engels ook nog (niet mijn sterkste kant maar wat maakt het uit). De kern van mijn boodschap was natuurlijk de boodschap van mijn boek: dat ik wens dat zoveel mogelijk mensen leren leven als een zondagskind. Mijn broer Martijn is een bepalende factor geweest voor het schrijven van dit boek.
Martijn vond muziek geweldig. Hij luisterde veel muziek, van jongs af aan al. Het waren vooral de teksten waar hij door geraakt kon worden. Toen we nog bij mijn ouders thuis woonden, had Martijn zijn slaapkamermuren volgeschreven met zinnen uit songteksten. Zodra ik thuis kwam van school, hoorde ik boven de muziek al door het huis galmen. Muziek bleef een passie. In 2001, toen Martijn ondertussen al 32 was, had hij weer een nieuwe band ontdekt: Muse. De single ‘Feeling good’ vond hij geweldig.
Ondanks de tekst over mooie dingen van het leven, is de wijze van zang melancholisch. Het nummer zelf hoeft je niet per se blij te maken maar het raakt een onderliggende emotie, het neemt je mee op reis. Op het moment dat deze single in ons land te horen was, vocht Martijn al tien jaar tegen de slopende ziekte paranoïde schizofrenie. Een ziekte die ervoor zorgde dat hij voortdurend bang was, omdat mensen het op hem gemunt zouden hebben en hij het idee had dat hij de wereld moest redden. Voortdurend had Martijn het erover hoe fijn het wel niet was als alle leed uit de wereld weg zou zijn. Als iedereen zich goed zou voelen, als hij zich weer eens goed kon voelen. Begin 2002 leek hij in te zien dat zijn wens niet zou uitkomen. Op 8 januari 2002 maakte hij een eind aan zijn leven. Martijn ging een nieuwe dag tegemoet…
‘It’s a new dawn
It’s a new day
It’s a new life
For me
And I’m feeling good’
Ik ging ook een nieuwe dag tegemoet. De eerste dag zonder mijn enige broer, voor altijd horende bij het verleden en niet meer in heden.
‘Sleep in peace when the day is done
And this old world is a new world
And a bold world
For me’
Hoe vreemd het misschien klinkt, zijn dood is geen zwarte bladzijde uit mijn leven. De jaren daarvoor, toen ik hem meer en meer zag aftakelen, vond ik moeilijker. Ik voelde me machteloos, verdrietig en kwaad omdat ik, ook nog hulpverlener als beroep, niet in staat was mijn eigen broer te helpen. Toen ik net had geleerd had dat vechten tegen de werkelijkheid het leven alleen maar zwaarder maakte, pleegde Martijn zelfmoord. Natuurlijk was ik verdrietig, héél verdrietig maar ik begreep zijn keuze en accepteerde zijn keuze. Martijn kon de lichtheid niet vinden in zijn leven, zijn dood bevrijdde hem. Dus hoe zwaar dit verhaal misschien ook klinkt. Het voelt voor mij heel licht. Ik ben dankbaar voor de tijd dat we wel samen hadden. Dankbaar voor wat Martijn, zijn ziekte en ook zijn wijze van afscheid nemen, mij geleerd hebben. Dankbaar dat hij er was.
Freedom is mine.
Free, loving you ..
Het pechakucha verhaal: The nut cracking princess
Indrukwekkend Mirtel.
Na het lezen van jouw tekst en het bekijken en beluisteren van jouw video ( ik had het graag “live” meegemaakt ) kwam dit gedicht – in 1932 geschreven door Mary Frye, Amerikaans dichteres -tevoorschijn uit mijn herinnering.
Do not stand at my grave and weep
Do not stand at my grave and weep;
I am not there. I do not sleep.
I am a thousand winds that blow.
I am the diamond glints on snow.
I am the sunlight on ripened grain,
I am the gentle autumn rain.
When you awaken in the morning’s hush,
I am the swift uplifting rush
Of quiet birds in circled flight.
I am the soft stars that shine at night.
Do not stand at my grave and cry;
I am not there, I did not die.
dag Wim,
en dat komt gewoon op in jouw herinnering.. wat zit daar allemaal verborgen 🙂
heel mooi, héél mooi … dankjewel!