Elke dag opnieuw lees ik de meest verschrikkelijke verhalen in het nieuws. Jongeren die zichzelf van het leven beroven omdat ze gepest worden. Jongvolwassenen die anderen en zichzelf van het leven beroven omdat ze ongelukkig zijn. Jongeren die zichzelf van het leven beroven onder het oog van leeftijdsgenoten.
Opeens staat alles op zijn kop. Wat ik voorbij heb horen komen: ‘We hebben regels nodig! Het is de jeugd van tegenwoordig! De school moet beter opletten! Het zijn de ouders!’ Het zijn uitspraken van wanhoop, van onmacht… Want er gebeuren verschrikkelijke dingen en we willen weten wie het had kunnen voorkomen. We willen iemand kunnen aanwijzen die verantwoordelijk is. We willen controle. Dit mag niet meer gebeuren.
Het zijn begrijpelijke reacties. Niemand wil dat dit nog eens gebeurt. Niemand wil dat zijn kind ongelukkig is, dat ‘een’ kind ongelukkig is. Niemand wil dat zijn kind een traumatische gebeurtenis meemaakt doordat een ander kind zich van het leven berooft. De vraag is natuurlijk hoe reëel deze wens is. In hoeverre is het reëel om te verwachten dat nooit meer iemand zich ongelukkig voelt? Dat nooit meer iemand gepest wordt? Dat nooit meer iemand zich van het leven berooft? Dat iemand geen trauma’s meer meemaakt? We kunnen het levenspad niet controleren, hoezeer we dat soms ook willen.
Wat me opviel was de berichtgeving over de onwetendheid. Een school die aangeeft er niet van op de hoogte te zijn. Ouders die niet weten dat hun kind al jaren gepest wordt. In mijn ogen zegt dit niks over de school of de ouders. Het zegt misschien wel iets over hoe we leven met elkaar. Er zijn nog zoveel taboes, er zijn zoveel zaken waar we niet over praten met elkaar of niet naar vragen. Zo blijft er veel verdriet achter de voordeur of bij het individu verborgen.
In alle triestheid ervaar ik dan ook iets moois: in alle openheid wordt erover gesproken. Opeens mag het er zijn, is het even geen taboe meer. Jongeren die gepest worden, vertellen wat het met ze doet, welke impact het heeft, welke consequenties het heeft voor hun eigenwaarde en levenslust. Even is het niet meer iets van het individu maar voelen we verbinding door de openheid van de ander. Even is het geen ‘ver-van-mijn-bed-show’ meer maar onderdeel van je eigen leven. En dat is het zo vaak, alleen weten we dat niet…
Je denkt de enige te zijn met je problemen. Echter zodra je erover gaat praten, blijkt dat heel veel mensen het herkennen. Krijg je steun uit onverwachte hoeken. Dan snap je misschien zelfs waarom de ander zich op een bepaalde manier gedraagt. Dan zie je dat iedereen op zijn tijd worstelt, zich onzeker of rot voelt, zich schaamt of schuldig voelt. Zodra je deelt, voel je je minder eenzaam of alleen met je problemen. Hoe simpel en mooi is dat? Probeer het maar eens!
Zullen we afspreken dat er geen heftige dingen hoeven te gebeuren voordat we open zijn naar elkaar?
Voor jongeren die het nog moeilijk vinden om er openlijk over te praten in hun eigen omgeving. Jeffrey Arenz heeft een stichting opgericht waar jongeren die gepest worden of werden, elke dag terecht kunnen voor digitale hulp: www.skizzle.nl
