Afgelopen week kwam ik 14 jaar na zijn overlijden in bezit van de ‘schrijfsels’ van mijn vader. Een euforisch gevoel maakte zich van me meester. Een ‘stukje’ van mijn vader terug; een van de gelukkigste dagen van mijn leven. Net als bij de geboorte van mijn kinderen…
Ondanks dat bij de geboorte van mijn eerste ook een bepaalde ‘onbevangenheid’ verloren ging. ‘Als er maar niks gebeurt!‘ Ongerustheid werd een vast onderdeel van mijn leven. Wetende dat ik mijn kinderen niet kan behoeden voor de pijn van het leven. Toch… diep in mij huisvest de wens dat er wel hobbels zullen zijn, maar dat die beslecht kunnen worden en mijn kinderen een fijn leven zullen hebben. Ook al weet ik dat dit niet altijd opgaat…
Terwijl ik door mijn vaders spullen struin, stuit ik op een schrijfblok met gedichten die hij schreef in het jaar 1992. Mijn vader is dan slechts een paar jaar ouder dan ik nu en mijn broer een paar jaar ouder dan mijn zoon nu.
Mijn broer kreeg zijn eerste psychose dat jaar.
En dat had niet alleen impact op hem …
Als de wereld van een kind instort,
vraagt het hele systeem aandacht.
Ook als dat kind volwassen is.
Ik kan het niet vaak genoeg zeggen…
Daarom deel ik dit persoonlijke gedicht.
Fragment uit het gedicht van mijn vader:
‘och, jongen, kon ik met
jouw lasten rustig sterven
en net nog weten
dat het goed was
geef mij je wanen
hou je dromen
geef mij je tranen
hou je glimlach
laat mij maar zwijgen
en zing gedichten
die je vader dacht
in zijn verlamd bestaan’
