Een drug waarvan het effect steeds korter duurde, over successen en resultaten

Ervaringsleer
Ik mocht weer drie dagen in het bos vertoeven voor een cursus ‘ervaringsleer’ op het mooie landgoed Vaeshartelt in Maastricht. Ik had dit keer besloten vooral te ervaren en me te laten onderdompelen. Dus niet teveel het voortouw nemen en ‘leiding’ nemen. Dat doe ik al vaak genoeg.

Allemaal gedachten
Er gebeurt natuurlijk wel van alles in mijn hoofd tijdens een activiteit: Wie zal er dit keer het voortouw nemen? Oh wauw, zo assertief heb ik haar nog niet gezien. Oké, dus zo gaan we het doen, zou dat echt werken? Hmmm, deze groepsgenoot zegt iets en er wordt niet geluisterd. Is hij of zij nu geïrriteerd? Hm, we hebben toch net een andere afspraak gemaakt dan hoe we het nu aanpakken?  Oh wauw, wat een slim idee! Kijk ons hier nu staan hutje mutje op een paar plankjes.

Oh echt, niet tevreden?
Soms gaan de gedachten de diepte in. Dit gebeurt bijvoorbeeld als een groepsgenoot aangeeft niet tevreden te zijn met een bepaald resultaat. Oh echt? Is hij/zij niet tevreden? Waarom heeft hij/zij dit niet eerder gezegd? Waarom wil iemand beter, meer of anders? Wat levert het op ? Wat zou er gebeuren als het niet gebeurt? Zou hij mogen opgeven? Halverwege mogen stoppen?

Ze komen en ze gaan
Ik laat de meeste gedachten aan me voorbij gaan, wetende dat mijn brein de hele dag door dit soort gedachten produceert. Breed of meer verdiepend op een thema. Ze komen en gaan en pas op het moment dat ik ze grijp, geef ik ze een ‘waarde’. Soms zijn het oordelende gedachten, die laat ik graag voorbij gaan. Want dat zegt iets over ‘mijn norm of waarde’ en niet over de ander. Vaak zijn het vragen die ik mezelf in mijn leven vaak genoeg gesteld heb. Sommige vragen blijven hangen waardoor ik ze bij de evaluaties van de activiteiten stel, uit nieuwsgierigheid naar de beleving van de ander.

Ik kickte op overwinningen
De dagen gaan vaak over ‘ het resultaat’. Het doet me denken aan vroeger. Als kind kon ik niet tegen mijn verlies. Furieus stampte ik de trap op als ik een spelletje verloor. En toen ik op de judo zat, wilde ik niks liever dan meedoen aan wedstrijden en voor die eerste prijs gaan. En dat was nog niet genoeg. Tijdens de clubkampioenschappen vocht ik naast mijn eigen gewichtsklasse ook bij ‘alle gewichtsklassen’. Ik kickte op overwinningen, helemaal als de ander een jongen was die ook nog ouder en/of zwaarder was. Het gaf aanzien, complimenten, bewondering. Het voelde heerlijk!

Wat een wilskracht
Trots was ik ook toen mijn trainer zei: ‘ Niet te geloven wat een wilskracht!’ Het zat dus niet zozeer in een knap staaltje techniek. Het maakte mijn inzet alleen maar groter. Zie je wel, talent of niet. Ik kan er komen als ik maar wil. Ik voelde me goed over mijn prestaties. Ik voelde me goed over mijzelf. Ik had er zelf invloed op. De wereld lag aan mijn voeten! Laat die resultaten maar komen!

Erkenning, complimenten en resultaten
Het behalen van judoprijzen werd vervangen door het behalen van een streefgewicht, een goed opgevoede hond, het onthouden van verjaardagen en telefoonnummers, diploma’s. Het maakte niet uit of ik er wel of niet ‘slim’ of ‘vaardig’ genoeg voor was. Ik zou alles halen, want ik had de wilskracht en het voelde goed. Want ieder behaald resultaat was voeding, gaf erkenning en zorgde voor complimenten.

Een drug waarvan het effect steeds korter duurder
Maar ergens in mij bleef er onvrede. Vlak na het behaalde resultaat verdween de euforie van het succes. Een voortdurende onrust van ‘successen’ en ‘resultaten’ blijven najagen maakte zich van me meester. Waar eindigde dit? Wanneer had ik voldoende gepresteerd. Wanneer was het goed genoeg. Nooit. Het was verslavend. Het behalen van successen was als een drug waarvan het effect steeds korter duurde.  Al gauw zorgde het voor voortdurende onrust en moesten er nieuwe successen behaald worden.

Genieten van het leven in zijn kleinste grote vorm
Mijn focus op het resultaat had mijn blikveld vernauwd. Ik had een burn-out nodig om dit te beseffen en weer te leren genieten van het leven in zijn kleinste grote vorm: van de vogels die fluiten, de zon die opkomt, de zin om op te staan, een lach op een gezicht. Ik leerde dat ik niet hoefde te presteren om me goed te voelen.

Het leven zelf 
Dat betekent niet dat ik geen dingen meer ‘wil’. En nog steeds ga ik ervoor als ik iets wil. Alleen is het behalen van resultaten en successen nu niet meer het doel. Juist de weg ernaar toe is de moeite waard. En enigszins paradoxaal, maar juist doordat de weg zo mooi is, wil ik eigenlijk steeds minder een vooropgesteld doel of resultaat. En blijkt dan dat het anders loopt, stel ik gemakkelijk bij. Want er gebeurt wat er gebeurt, dat maakt het leven heerlijk. Het leven zelf is mijn ‘drug’  geworden.

Dat is de weg waar ik van geniet
Zo ook tijdens deze cursus ervaringsleer. De spellen bevinden zich vaker buiten mijn interessegebied. Maar dat maakt niet uit. Ik heb ervoor gekozen om me in te schrijven en dan ga ik ervoor. Er gebeurt wat er gebeurt en dat is goed. Dus ook de wil van anderen om wel te presteren. Het hoeft voor mij niet maar met alle liefde ga ik mee in iemands anders zijn/haar wens. Ik voel me goed. Ik geniet van hoe de groep zich ontwikkelt, de grapjes, discussies, oplossingen die bedacht worden, het enthousiasme en alles wat er gebeurt. Want dat is voor mij de weg waar van ik geniet.

‘Be in love with your life. Every minute of it.’  (onbekend)

 

 

 

 

 

 

 

 

You may also like...

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *