Iedereen kan zich een voorstelling maken van deze bijzondere gebeurtenis.
Na een lange periode van groeien en één zijn met de moeder, is de tijd aangebroken om de wijde wereld in te gaan. Dit is over het algemeen een moeizaam, pijnlijk maar noodzakelijk proces,voor beide partijen. Heel langzaam ontsluit de moeder haar poort om de weg vrij te maken voor de nieuwe wereld die haar kind gaat ontvangen.
Het kind weet de weg maar heeft geen idee wat de eindbestemming haar gaat brengen. Het enige dat ze weet is dat zij op pad moet en dat de weg donker en nauw is. Onderweg lijkt het kind even helemaal in de verdrukking te komen. Gelukkig heeft de natuur hier rekening mee gehouden. Het kind bezit een dusdanige flexibiliteit dat het zich moeiteloos kan aanpassen aan de veranderende omgeving. Toch vraag het ook doorzettingsvermogen en vertrouwen dat het, hoe zwaar deze weg ook is, er zonder kleerscheuren vanaf zal komen. Na verloop van tijd begint het ploeteren zich te lonen: aan het einde van de tunnel gloort een helder licht. Het kind voelt dat een warm welkom zal volgen.
Aangekomen in de nieuwe wereld, vult het dankbaar haar longen met onbekende lucht wat blijkt uit een hartverscheurend luid gekrijs. Het kind is klaar voor de nieuwe weg. Slechts één handeling nog te gaan: het doorknippen van de navelstreng. De navel is het litteken dat achterblijft, als symbolische betekenis van verbinding met het leven.
Steeds vaker ervaar ik dat het doorknippen van de navelstreng geen eenmalige gebeurtenis is. De ‘moeder’ staat symbool voor van alles in mijn leven waar ik me aan verbindt: mijn geliefde, werkgever, opdrachtgever etc. Afgelopen week is weer een navelstreng doorgeknipt. De weg ernaar toe was zwaar. Ik wist niet zeker of het moment al daar was. Maar ik wist ook dat afscheid nemen onvermijdelijk was om mijn eigen pad te kunnen blijven volgen. Soms twijfelde ik even, red ik het wel? Toch wist ik, deze pijn en onzekerheid heeft een functie. Het liet me voelen dat wat ik moest achterlaten bijzonder was. Maar het is goed, het is tijd om door te gaan. Ik voel de flexibiliteit en het doorzettingsvermogen dat de natuur me gegeven heeft. En langzaam maakt ook het bekende gevoel van vertrouwen zich weer meester.
De littekens die op deze weg gemaakt zijn, zijn niet erg. Ze staan ook hier symbool voor verbinding met het leven. Een verbinding die ik dag in, dag uit in volle dankbaarheid voel!