Ken je dat? Een overheersend gevoel dat je het anders wilt doen?
Veel dingen heb ik kunnen veranderen in mijn leven. Zo ben ik (al lang geleden) gestopt met roken, kan ik ondertussen ‘nee’ zeggen en tel ik geen calorieën meer bij alles wat ik koop en eet, Het laatste jaar is er nog iets dat ik aan wil pakken, iets dat ik zie als een valkuil. Ik heb er natuurlijk meer. Alleen, deze valkuil wil ik graag delen, misschien kun je me helpen.
Tijdens de Bijzondere Verhalen Beurs vertelde ik kort aan iemand over mijn boek. Hierop kreeg ik een vraag voor welke doelgroep mijn boek bedoeld was. “Voor iedereen”, was mijn antwoord. “Oh, dus voor de hele wereld?”, vroeg de ander. “Ja, als dat zou kunnen”, zei ik weer. “Dat kan niet. Je zult een doelgroep moeten bepalen, anders werkt het niet”, zei de ander. En toen gebeurde het: “Dat vind ik niet”, zei ik. BAM. Voordat ik goed en wel besefte was het gesprek over, helemaal doodgeslagen. Ogenschijnlijk ging het nog door maar de sfeer was gezet: “Waarvoor kwam je aan deze tafel?”, zei de ander. “Nou, omdat je zei dat je onzin van zin kon onderscheiden”, zei ik. “Oké, wat je zegt, vind ik dus grote onzin. Nog iets?”, zei de ander. Ik wist het niet meer. Klaar was het gesprek, over en uit. Het was niet de eerste keer. Een jaar eerder gebeurde het in Oostenrijk (BYB12). Jan-Henk zag het gebeuren en een mooi gesprek volgde. Sindsdien valt het me op..
Nu was natuurlijk de eerste neiging om de reactie van de ander niet op prijs te stellen. Dat zou mezelf vrijpleiten, alsof ik geen aandeel heb. Dat klopt natuurlijk niet. Het gebeurt namelijk vaker. Vooral bij bepaalde mensen. Mensen die misschien wel op mezelf lijken: mensen die graag hun mening geven. Op zich is er natuurlijk niks mis met een mening geven. Want ook in dit geval, het klopte wat ik zei, ik was het er niet mee eens. Alleen, was dat echt nodig om te vermelden op dat moment? En wat deed dat met het gesprek? Ik had ook kunnen denken dat ik het niet zo vond en ondertussen nieuwsgierig kunnen zijn naar de mening van de ander. Mijn eigen mening kende ik toch al? Waarvoor wilde ik zo nodig mijn mening laten horen in plaats van dat ik ruimte kon bieden aan de ander? Is het niet net interessant om een ander perspectief te horen? Zoals Covey het zegt: ‘eerst de ander begrijpen alvorens begrepen willen worden’. Het klinkt zo simpel, het is zo lastig. Voordat je het weet, kom je met je eigen verhaal.
Tijdens een dag ‘Eendagmet‘, vind ik het zo vanzelfsprekend. Dan sta ik zo bewust ten dienste van de ander dat ik niks liever wil dan weten waarom de ander de dingen zegt en doet zoals hij/ zij ze doet. In andere situaties, vind ik het lastiger. Nu is afleren altijd moeilijker dan aanleren. Het gaat er dus niet om wat ik niet meer wil doen maar wat ik dan wel ga doen. Na deze middag nam ik me dan ook voor om ‘Dat vind ik niet’ te vervangen door: ‘Oh ja, leg eens uit, hoezo’.
Alleen, voornemen het anders aan te pakken, betekent nog niet dat het altijd lukt. Dus ik heb hulp nodig. Zou je me willen aanspreken als je jouw verhaal wilt doen en ik kom ongevraagd met mijn eigen mening? Ik wil graag begrijpen alvorens begrepen te worden, volgens mij maakt dat de wereld alleen maar mooier!
Hoi Mirtel,
Heel voorstelbaar. Het heeft mij zeven jaar gekost om gewoontes af te leren die er 30 jaar ingesleten zaten. Maar het kan. Je hebt de sleutel al; nu nog oefenen in het gebruik. Succes!
Over je openingsalinea: er zijn beroemde schrijvers die ook beweren ‘voor iedereen’ te schrijven. De waarheid is dat hun boeken in de praktijk niet door iedereen worden gelezen, maar door een specifieke doelgroep. Blijkbaar sluit hun onbewust gekozen onderwerpskeuze en schrijfstijl heel goed aan bij die specifieke doelgroep. Het is prima als jij dat ook zo onbewust kunt doen.
Maar het gote risico is, dat je je onderwerpskeuze en schrijfstijl niet perfect afstemt op die specifieke doelgroep die jouw boeken interessant zou kunnen vinden. En dan verkoopt het boek niet.
Uitgevers weten dat en zijn huiverig om boeken uit te geven die niet een duidelijke doelgroep hebben. Bovendien kan hun redacteur jou dan ook niet goed begeleiden om je manuscript ‘drukklaar’ te krijgen, want die wil door de bril van de beoogde lezer naar je tekst kijken. Daarom zal iedereen in het schrijversvak je die vraag als eerste stellen als je over je boek begint.
Ik wens je heel veel succes met je boek!
Groet,
Katja Urban,
Schrijfcoach
dag Katja,
Allereerst welkom op mijn site! Leuk dat je mijn blog gelezen hebt!
Ik geloof zeker dat mijn boek niet door iedereen gelezen gaat worden 🙂
En wat betreft dat oefenen, iedere dag ontdek ik mooie dingen over de ander en mijzelf, een blijvend proces 🙂
Dankjewel voor je mooie reactie, een hele fijne dag nog,
groet, Mirtel
Wat een herkenbaar blog, Mirtel! Dank je wel 🙂