Nov 2012: Dat vind ik niet

Ken je dat? Een overheersend gevoel dat je het anders wilt doen?

Veel dingen heb ik kunnen veranderen in mijn leven. Zo ben ik (al lang geleden) gestopt met roken, kan ik ondertussen ‘nee’ zeggen en tel ik geen calorieën meer bij alles wat ik koop en eet, Het laatste jaar is er nog iets dat ik aan wil pakken, iets dat ik zie als een valkuil. Ik heb er natuurlijk meer. Alleen, deze valkuil wil ik graag delen, misschien kun je me helpen.

Tijdens de Bijzondere Verhalen Beurs vertelde ik kort aan iemand over mijn boek. Hierop kreeg ik een vraag voor welke doelgroep mijn boek bedoeld was. “Voor iedereen”, was mijn antwoord. “Oh, dus voor de hele wereld?”, vroeg de ander. “Ja, als dat zou kunnen”, zei ik weer. “Dat kan niet. Je zult een doelgroep moeten bepalen, anders werkt het niet”, zei de ander. En toen gebeurde het: “Dat vind ik niet”, zei ik. BAM. Voordat ik goed en wel besefte was het gesprek over, helemaal doodgeslagen. Ogenschijnlijk ging het nog door maar de sfeer was gezet: “Waarvoor kwam je aan deze tafel?”, zei de ander. “Nou, omdat je zei dat je onzin van zin kon onderscheiden”, zei ik. “Oké, wat je zegt, vind ik dus grote onzin. Nog iets?”, zei de ander. Ik wist het niet meer. Klaar was het gesprek, over en uit. Het was niet de eerste keer. Een jaar eerder gebeurde het in Oostenrijk (BYB12). Jan-Henk zag het gebeuren en een mooi gesprek volgde. Sindsdien valt het me op..

Nu was natuurlijk de eerste neiging om de reactie van de ander niet op prijs te stellen. Dat zou mezelf vrijpleiten, alsof ik geen aandeel heb. Dat klopt natuurlijk niet. Het gebeurt namelijk vaker. Vooral bij bepaalde mensen. Mensen die misschien wel op mezelf lijken: mensen die graag hun mening geven. Op zich is er natuurlijk niks mis met een mening geven. Want ook in dit geval, het klopte wat ik zei, ik was het er niet mee eens. Alleen, was dat echt nodig om te vermelden op dat moment? En wat deed dat met het gesprek? Ik had ook kunnen denken dat ik het niet zo vond en ondertussen nieuwsgierig kunnen zijn naar de mening van de ander. Mijn eigen mening kende ik toch al? Waarvoor wilde ik zo nodig mijn mening laten horen in plaats van dat ik ruimte kon bieden aan de ander? Is het niet net interessant om een ander perspectief te horen? Zoals Covey het zegt: ‘eerst de ander begrijpen alvorens begrepen willen worden’. Het klinkt zo simpel, het is zo lastig. Voordat je het weet, kom je met je eigen verhaal.

Tijdens een dag ‘Eendagmet‘, vind ik het zo vanzelfsprekend. Dan sta ik zo bewust ten dienste van de ander dat ik niks liever wil dan weten waarom de ander de dingen zegt en doet zoals hij/ zij ze doet. In andere situaties, vind ik het lastiger. Nu is afleren altijd moeilijker dan aanleren. Het gaat er dus niet om wat ik niet meer wil doen maar wat ik dan wel ga doen. Na deze middag nam ik me dan ook voor om ‘Dat vind ik niet’ te vervangen door: ‘Oh ja, leg eens uit, hoezo’.

Alleen, voornemen het anders aan te pakken, betekent nog niet dat het altijd lukt. Dus ik heb hulp nodig. Zou je me willen aanspreken als je jouw verhaal wilt doen en ik kom ongevraagd met mijn eigen mening? Ik wil graag begrijpen alvorens begrepen te worden, volgens mij maakt dat de wereld alleen maar mooier!