Met momenten ben ik verrukt, verwonderd, verbaasd, blij en overenthousiast. Dan wil ik het liefst van de daken schreeuwen: ‘Moet je kijken wat hier gebeurt! Niet te geloven! Geloof je dit nu? Heb je het gezien? Niet te geloven!’
Er gebeurt ook veel. Er kwamen 200 mensen naar mijn boekpresentatie. Ik word uitgenodigd voor interviews, krijg hele mooie mails over wat mijn boek met mensen doet en hele mooie recensies op de verkoopsites. Het is veel allemaal. Ik geloof het zelf bijna niet.
Dus wat doe ik? Ik schreeuw het van de daken. Ik mail en spreek mensen vanuit enthousiasme dat ik op TV kom, zet het volop op mijn social media en plaats achteraf de filmpjes en linken van de mooie recensies er ook nog op. Als een kind zo verrast met wat er allemaal gebeurt.
Reacties zijn geweldig maar ook kritisch: ‘Mirtel, heel leuk voor je maar alle berichten op social media en dan ook nog een mail van Alfons en van jou. Dat is wel erg veel PR.’ Heel normaal natuurlijk want je kunt het nooit voor iedereen goed doen, dat weet ik ook.
Toch hoor ik een stemmetje in mijn hoofd: ‘Mirtel, het is prima dat je blij bent maar dit lijkt op zelfverheerlijking. Nu is het wel genoeg. Je mag best blij zijn hoor maar niet zo overdreven en zeker niet iedereen hier mee lastig vallen, dat vinden mensen niet fijn’. Het is de criticus die op mijn schouder zit en geleerd heeft zo te denken. Want blij zijn mag maar niet teveel natuurlijk want dan loop je naast je schoenen. Ik weet ondertussen dat deze criticus met zijn vervelende gedachten niet altijd weggaat, het is de kunst hem van een afstand te bekijken en niet als ‘waar’ of ‘als mijzelf’ te betitelen.
Maar mijn keel voelt met momenten weer licht dichtgeknepen. In eerste instantie geef ik hiervoor de verklaring dat ik mijn grenzen moet blijven bewaken, de aandacht en activiteiten zijn leuk maar ook veel, erg veel. Echter als ik serieus met mijn aandacht naar mijn keel ga, komt uit mijn binnenste een ander antwoord: ‘Mirtel, je mág blij zijn, trots zijn en het van de daken schreeuwen! Uit angst voor jezelf op een voetstuk te plaatsen, laat je niet toe wat alles met je doet. Het mag er zijn! Laat toe en deel het, als je wilt, met de hele wereld’.
En warempel, het nare gevoel uit mijn keel verdwijnt. Dus ondanks dat ik de kritische gedachten voorbij liet waaien en mijn blijdschap breed verspreidde, was er toch iets in mij dat mijn blijdschap en gevoel van trots onderdrukte of eigenlijk vond dat het niet goed was om dit zo te delen. Want ‘wie ben ik om briljant, prachtig, talentvol, fantastisch te zijn?
Maar wie ben je om dat niet te zijn?’*
*Marianne Williamsom
We ask ourselves, Who am I to be brilliant, gorgeous, talented, fabulous? Actually, who are you not to be? You are a child of God. Your playing small does not serve the world.
YES!! Laat je niets aanleunen van de nederlandse ondercultuur. ” niet naast je schoenen gaan lopen, hoogmoed komt voor de val, je kop niet boven het maaiveld uitsteken, middelmaat siert de straat,….,….” Jij maakt kleur door je te onthullen. Met zijn allen zouden we de wereld veel mooier kleuren. Geef het onze kinderen door!
Lang leve Mirtel! Zo herkenbaar en daarom voel ik mn hart sneller kloppen van blijdschap. Je bent prachtig Mirtel! Deel je ‘echte ik’ zo vaak als je wilt, ik krijg er geen genoeg van 😉