Wie wil er wel vergeten worden?

Lotte komt zoals zoals gebruikelijk enigszins chaotisch binnen. “Hoe laat wil je dat ik start?”, vraagt ze. ‘Rond 19.30, zoals altijd’, antwoord ik met een glimlach. Dit is Lotte. Ondanks haar steeds grotere bekendheid en enige moeite met plannen J, trouw aan ons team en onze avonden. ‘Hier blijf ik altijd spelen’, zegt ze. ‘Dit is mijn testpodium’. We hopen het natuurlijk. Want zodra Lotte de avond opent, ontstaat in de zaal een serene stilte. De puurheid en openheid zit niet alleen in haar stem, ook in haar zijn, in haar doen en laten. Lotte ís Deel Je Verhaal. Dat voel je.

Retekoud is het vanavond. Ben benieuwd of mensen de kou gaan trotseren of liever deze keer voorbij laten gaan. Eerlijk gezegd zou ik zelf niet weten wat te doen als ik geen onderdeel van de organisatie zou zijn. (ik weet dat ik natuurlijk moet uitdragen dat ik dan toch zeker élke editie zou bijwonen, maar ook ik ben gewoon mens … en kou vind ik verschrikkelijk :-)).

De ervaring leert dat bezoekers steeds vroeger komen om een plekje te bemachtigen dus als team zijn we ook steeds vroeger aanwezig. En inderdaad. Officieel gaat om 19.30 de zaal open maar 18.45 lopen met ons de eerste bezoekers al binnen. Ik kan een verwonderde blik niet onderdrukken en voel tegelijkertijd: wauw, hoe mooi is dit!

Ester trapt de avond af met haar boodschap dat de uitspraak ‘leer er maar mee leven’ een vorm van opgeven is. En dat is nu net niet wat je moet doen, blijkt uit haar ervaring. Jan lijkt hierop aan te sluiten. Het antwoord ‘nee’, van zijn moeder op de vraag of zij de mooie jonge vrouw kent die op de eerste bladzijde staat in een fotoalbum van zijn overleden tante, is niet bevredigend. Hij geeft niet op en ontdekt wie deze onbekende dame is. Het was geen vrolijke ontdekking maar wel bevredigend. Want zeg Jan: ‘Niemand verdient het om vergeten te worden, daarom geef ik haar hier een podium’. Op de vraag waarom hij dat zo belangrijk vindt, zegt hij uiteindelijk; ‘Ik wil ook niet vergeten worden …’. ‘Ik ook niet’, lijk je velen te horen denken… Om te weten wie de dame is, de filmpjes komen online!

Randall is opgegroeid in Amerika, heeft Italiaanse maffiaroots en woont in Aken. Niet alleen is hij een geboren verteller, zijn verhaal over ‘reframen’ waarin hij zijn heftige persoonlijke ervaringen vermengt met wetenschappelijke kennis over gelukkig leven, maakt de zaal muisstil afgewisseld met een lach. Reframen … ook voor jou een eyeopener, dat weten we bijna zeker!

De eerste spreekster na de pauze vertelt in alle rust over de omslag van een leven waarin ze alles had, naar een leven in armoede. Neigt ze zich eerst slachtoffer te voelen. Ergens komt het besef dat zij de enige is die haar leven kan veranderen. En ze straalt! Hans, de spreker daarna vertelt met hele andere voorbeelden eigenlijk dezelfde boodschap: je bent zélf verantwoordelijk voor je leven. Wil je iets anders? Zet die stap! Wat een onderbroek naar iemands hoofd gooien hiermee te maken heeft, daarvoor moet je het filmpje kijken. Arie sluit de avond af. Ook Arie had een leven vol rijkdom maar voelde van binnen niks. Helemaal niks. Totdat zijn vader naast hem zit, terwijl deze al jaren dood is…

Hoe beschrijf je een sfeer in de zaal, de stilte, de beroering, de verbinding, de verhalen? Eigenlijk niet. Daarvoor zul je het moeten ervaren. Wat wel elke keer weer verwondert is dat je bijna in alle verhalen elementen van herkenning hebt en dat alle verhalen samen een nieuw verhaal maken.

Zoals Lotte het op het einde van de avond heel mooi samenvatte: bijna alle sprekers hebben het eigenlijk over positief egoisme; leer keuzes te maken die goed zijn voor jezelf. Kijk misschien eens vanuit een ander perspectief, en neem verantwoordelijkheid. En als je dan die keuze hebt gemaakt .. laat het dan niet bij denken maar zet die eerste stap, doe!

Misschien willen we allemaal niet vergeten worden … ook de sprekers niet op ons podium of jij die dit leest Maar één ding weet ik zeker … onze Lotte, die vergeet je zeker niet!

Deze blog gaat over Deel Je Verhaal op het podium 26 februari 2018.

You may also like...

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *