Luisteren naar mijn frustraties

Er werd mij een hele tijd geleden gevraagd of ik een blog wilde schrijven over vrede. Dat wilde ik wel doen maar thema’s waar ik over blog ontstaan in plaats van dat ik ze uitzoek. Het kon dus even duren. Vandaag kwam het woord vrede spontaan in mij op na het zien van de TED talk van Eleanor Longden.

Ik zocht op hoe vrede precies omschreven wordt: ‘Een toestand waarin geen oorlog heerst’ of ‘als een heilzame toestand van rust en harmonie’. Een wereld zonder oorlog, Is het niet iets wat we allemaal wensen? Is het haalbaar? In ieder geval een mooi thema voor een blog. Toch kwam de blog niet op het papier. Nog nooit had ik zoveel uren besteed zonder gewenst resultaat. Schrijven, schrappen, schrijven, schrappen. Ik werd er langzaam een beetje tuureluurs van, irritatie borrelde in mij op. ‘Laat ook maar zitten! Dan komt die stomme blog er maar niet!’ Enigszins gefrustreerd sloot ik het document weer af.

In een wereld waar zoveel mensen wonen, is het niet vreemd dat er onenigheid ontstaat. Het zijn vaak schijnbaar triviale dingen die uiteindelijk leiden tot grote conflicten. Dat maken in ons landje ook programma’s zoals  ‘de rijdende rechter’, ‘het spijt me’ en ‘het diner’ steeds weer duidelijk. Een smsje, goede bedoelingen, een vraag of juist geen vraag, ergens gaat er op detailniveau iets mis waardoor de de rust en harmonie blijvend verstoord raakt. Althans zo lijkt het van de buitenkant en dat maakt de verbazing vaak des te groter. Hè? Door dat éne smsje werd het contact verbroken?

Het blijkt echter vaak een sluipend proces. Zo ook bij Eleanor. Een bruisende studente die met goede middelbare schoolresultaten psychologie gaat studeren en zich vol in het studentenleven stort. Verwachtingen zijn hoog, de wereld ligt aan haar voeten. Totdat ze een stem hoort. Omgeving schrikt, wat is er mis met haar?! Van gezonde student verandert ze in een patient met de diagnose schizofrenie. Ze komt in een wereld van wanen en hallucinaties, medicatie en angst. Eleanor zit vast in haar eigen oorlog.

Totdat iemand de moeite neemt om verder te kijken en hoop uit te spreken. In plaats van te vragen wat er mis is met haar, komt de vraag; ‘wat is er met jou gebeurd?’. Eleanor gaat luisteren en komt erachter dat de stemmen die ze hoort, delen van haar persoonlijkheid vertegenwoordigen die zich in de loop der jaren niet gehoord en/of gezien voelen. De meest dreigende en gemene stemmen representeerden de meest pijnlijke herinneringen. Herinneringen en emoties uit vooral de kindertijd die jarenlang onderdrukt waren, totdat de emmer overliep. Zoals ze het zelf omschrijft: ‘Mijn stemmen bleken een normale reactie op niet normale omstandigheden’. Dit zag ze pas toen ze compassie kreeg voor de stemmen en echt ging luisteren.

De stemmen van Eleanor hadden een verhaal. Het sms’je waarna het contact verbroken wordt, heeft ook een verhaal. In plaats van ervoor te gaan zitten en écht te luisteren, worden we angstig, boos en gaan we vechten, vluchten of vermijden. Compassie is helemaal lastig. Vooral als er iets gebeurt wat niet past bij wat we prettig vinden, ‘normaal’ of oké vinden, zoals de stemmen van Eleanor. Maar ook op kleiner, dagelijks gebied. Compassie voor mezelf was ook ver te zoeken toen deze blog niet lukte. Ik werd boos en had de neiging te vluchten, dan maar geen blog. Totdat ik ging luisteren naar mijn frustatie: ‘Mirtel, je zoekt het te ver. Hou het klein, hou het bij je eigen beleving. Je hoeft geen blog te schrijven over wereldvrede. Vrede in de wereld begint bij vrede met jezelf. Met compassie voor jezelf en openstaan en luisteren naar je eigen verhaal.’

Wat een rust.

Deze blog heb ik geschreven op vraag en voor de site KoensQuest.

Wil je de TED talk zien van Eleanor Longden: Voices in my head.