Aug 2012: Carnage

In de film “Carnage” wordt op meesterlijke wijze door Roman Polanksi een scene uitgewerkt waarin twee ouderstellen op een volwassen manier de ruzie tussen hun 11 jarige zonen willen uitpraten. In plaats van dat het opgelost wordt, loopt het gesprek tussen de ouders steeds meer uit de hand en ontstaat er grote chaos.

Nog geen week nadat ik deze film gekeken heb, heeft een meisje ruzie met haar vriendje. Als het vriendje boos en schreeuwend achter haar aanrent, rent ze bang naar huis. Het is niet de eerste keer dat ze ruzie hebben, maar meestal is dat van korte duur. De vader van het meisje schrikt zo van de angst van zijn dochter, dat hij verhaal gaat halen bij de ouders. De ouders komen er op dat moment niet uit waarop besloten wordt dat de kinderen dan maar even niet meer met elkaar moeten spelen.

Niet lang na dit voorbeeld hebben mijn zoon en dochter ruzie. Zoals zo vaak als ik vraag wat er gebeurd is, krijg ik twee verschillende verhalen en vinden ze beiden dat de ander de oorzaak is van deze crisis. In plaats van rechter te spelen, vraag ik hoe zij denken dat dit opgelost kan worden. Hierop geeft mijn dochter het antwoord dat als haar broer een tekening voor haar maakt het wat haar betreft goed is. Haar broer vraagt hierop wat ze dan op de tekening wil hebben waarna ze samen blij weglopen.

Iedere ouder wil en moet zijn kind beschermen maar geven we onze kinderen nog voldoende speelruimte? Grijpen we als ouders niet te snel in? Is het logisch om kinderproblemen op volwassen manier op te willen lossen? En heeft het zin om aan waarheidsvinding te doen? Iedereen beleeft eenzelfde situatie op zijn eigen manier dus zoveel mensen, zoveel waarheden…

Over het algemeen hoort ruzie maken en huilen er voor kinderen net zo bij als samen lachen. Zeker moet je een kind beschermen maar enige terughoudendheid is mijns inziens op zijn plaats want voordat je het weet wordt een “vervelend moment” voor het kind zomaar een “groot probleem” van de ouders.