Best vaak ben ik een beetje bang

Mensen die mij niet zo goed kennen, zullen het misschien niet aan me zien. Maar best vaak ben ik een beetje bang.

10301641105_9951fc61e2_o

Zo reed ik afgelopen week alleen naar Amsterdam voor een optreden bij Stand up inspiration (#SUI56). Ik zou gaan uiteten met een groep die ik niet kende en zou eten en spreken op een locatie waar ik nog nooit was geweest. Toch wel spannend. Gelukkig leidde de tomtom me dwars door Amsterdam tot pal voor de deur van Toomler waar SUI56 plaatsvond. En ook het restaurant was goed te vinden. Het eten was heerlijk, de mensen ontspannen. Fijn, de eerste hobbels waren genomen.

Hoe heerlijk ik het ook vind om nieuwe mensen te ontmoeten of om op nieuwe plekken te komen. Altijd is er even dat gevoel van ongemak. Zal ik er komen? Hoe zal het zijn? Wie zullen er zijn? Hoe gaat het verlopen? Om vervolgens mijzelf gerust te stellen dat zelfs als het misgaat, er geen man overboord is. Het komt altijd goed, hoe dan ook! Toch neem ik, als ik even de kans heb, graag mijn partner of een vriendin mee. Want het voelt net wat prettiger om samen te zoeken, samen het even niet te weten of gewoon om samen te zijn.

Naast dit ongemakkelijke gevoel bij het alleen aangaan van nieuwe situaties, ben ik ook bang in het donker. Zo heb ik de neiging bij avondschemer eerst het kwade en dan pas het goede in de medemens te zien. Dus ik fiets of loop liever niet alleen in het donker en zelfs met mijn hond wandel ik liever niet in het donker in het bos, zelfs al slaat de klok pas 5 uur zoals in de winter. En dit terwijl ik bij elkaar zeker 15 jaar aan vechtsporten heb gedaan, van judo, jiu jitsu tot kickboksen. Een belager zou dus best van goede huize moeten komen.

Het lijkt een onderhuids gevoel van wantrouwen dat ik altijd even moet overwinnen. Een gevoel dat de wereld wel mooi, vriendelijk en veilig kan lijken, maar het eigenlijk niet is. Een gevoel dat ik wel voor mijzelf kan opkomen (letterlijk en figuurlijk), maar er altijd dingen kunnen gebeuren die groter zijn dan mijzelf. Waar komt dit toch vandaan?

Tijdens een wandeling met de hond in het bos vandaag, moest ik plots weer denken aan een voorval dat ik meemaakte toen ik 3 jaar oud was. Als kind woonden we vlakbij de Brunssumerheide, een mooi natuurgebied in het zuiden van het land. De puberdochter van mijn ouders’ buren vroeg of ze mijn broer Martijn (5 jaar) en mij mee mocht nemen voor een wandeling. Natuurlijk, waarom niet.

Met zijn drietjes liepen we over de heide toen er een man aan kwam lopen. Ik weet niet eens meer wat de situatie precies was. Hij vroeg ons de weg of mijn buurmeisje vroeg hem de weg. Geen idee. Wat ik wel weet is dat deze man ons buurmeisje vastpakte en in de rug stak met een mes. Daar blijft het beeld steken. Ik weet niet meer hoe we thuis zijn gekomen of wat er verder is gebeurd. De eerste keer dat ik me dit voorval herinnerde was 20 jaar na dato. Het voelde onwerkelijk, alsof ik het ter plekke verzon. Maar bij navragen bij mijn ouders, bleek mijn herinnering te kloppen. Dit was inderdaad gebeurd.

Deze herinnering komt soms omhoog, zoals vandaag. Ik ervaar het niet als een trauma maar kan me wel voorstellen dat er op die dag iets gebeurd is met mijn basisgevoel van veiligheid; Hoe mooi de wereld ook lijkt, er kan altijd iets gebeuren. En dat is natuurlijk ook zo. Samen nieuwe situaties aangaan voelt dan net wat prettiger. Terwijl ik ook ervaar dat juist het alleen de wereld tegemoet treden me heel veel mooie dingen brengt.

Niet gestut door het bekende van mijn partner, vriendin of situatie, staan mijn ogen meer op de wereld om me heen gericht. Hoe spannend ook, onbekende situaties en mensen maken me nieuwsgierig. Hoe zal het zijn? Wie zal ik ontmoeten? Welk leven speelt zich daar af? Zo reis ik de laatste jaren steeds vaker alleen en ontmoet ik hele mooie mensen.

Zo ook afgelopen week in Toomler. Na mijn optreden kreeg ik van een vreemde jongeman een groene knikker aangereikt. ‘Je verhaal heeft me geraakt.’ Zei hij. ‘Graag wil ik je deze groene knikker geven: ‘a green marble’. Hij staat voor ‘Integriteit’ en jij komt op mij integer over. Met het doorgeven van deze knikker willen we zoveel mogelijk mensen bewust maken dat zij elke dag een keuze hebben om integere besluiten te nemen. Als je wilt, mag jij deze knikker ook weer doorgeven. Op deze manier hoop ik bij te dragen aan een meer integere wereld’.

Integer staat voor eerlijk en betrouwbaar. De belager van ons buurmeisje was zeker niet integer op dat moment. Hij heeft er wellicht zelfs aan bijgedragen dat ik ‘best vaak een beetje bang ben’. Maar gelukkig laat ik me steeds minder leiden door deze angst. Hoe vaker ik alleen op pad ga, hoe meer ik merk dat de meeste mensen wel te vertrouwen zijn. En dat ik niet per se de steun van mijn naasten of een bekende situatie nodig heb om me veilig te voelen. Want veiligheid zit in mijzelf, wat er ook gebeurt. Ik wil mijn leven dus zo min mogelijk laten bepalen door één vervelende gebeurtenis. Daarvoor is het leven veel te mooi. Graag help ik mee in het verspreiden van de keuze tot integere besluiten. The green marble zit nog in mijn broekzak, brandend om te worden doorgegeven. Wie weet ben jij de volgende …

“Do not let the behavior of others destroy your inner peace”

Dalai Lama

 

Ps1. Jos R., eigenlijk had jij deze knikker al moeten krijgen!

Ps2. Geïnteresseerd in het initiatief van the Green Marbles? Zie de groep op LinkedIn. 

You may also like...

10 Responses

  1. Erno schreef:

    Hoi Mirtel,

    Je hebt echt heftige dingen meegemaakt, maar het is zeer inspirerend om te zien dat je de nare dingen hebt kunnen kantelen naar iets moois. Blijf ons inspireren.

  2. Jacob Wijnia schreef:

    Hoi Mirtel,

    Heel mooi beschreven, herkenbaar dat je ergens naar toegaat en je van te voren niet weet wie je gaat ontmoeten. Openheid, bedankt voor het delen.

  3. JoopHofman schreef:

    Gefeliciteerd Mirtel. Jij hebt deze groene knikker zeker verdiend. Hou hem nog even in je broekzak zodat hij nog ietsje méér kan gaan stralen. Een soort straaljager zeg maar!

  4. Ans schreef:

    Ah, en alweer een onderwerp dat ik ken en kende, veel te lang in mijn leven. Angst werd ons aangepraat door de bezorgdheid van mijn lieve ouders. Overbezorgd. Niet te dicht bij het water lopen! Kijk uit en wees voorzichtig met gas, water en licht! Ga niet met vreemden mee! Lach niet naar mannen! Maak je niet zo vies! Gedraag je! Spreek met twee woorden!! Niet langer buiten spelen als de lantarens buiten gaan branden! Boh, wat heb ik me vaak geërgerd aan al die angsten en bezorgdheid van mijn ouders die deze in mijn hart zaaiden. Zonder dat ze daar overigens weet van hadden. Resultaat? Een angstig jong meisje dat geen man durfde aan te kijken, ook de knapperds niet! Die niet veel durfde zeggen in gezelschap, bang om dom gevonden te worden. Die zichzelf overschreeuwde en bravoure-achtige uitspraken deed over alles wat ze ooit zou gaan doen, en ondertussen veilig in haar hoekje bleef zitten loeren. Die alle ervaringen véél groter maakte dan ze waren om maar gezien en gehoord te worden. Die nooit ergens op bezoek durfde, uitgezonderd bij vrienden en familie. Die daardoor de welwillende en helpende mensen niet kon zien die een (of meerdere!) handen toestaken om haar uit die hoek te helpen. En die wáren er wel degelijk! Veel zelfs!!
    Die angst leerde ik te lijf te gaan door met hulp van therapie en opleidingen uit te puzzelen wat nu werkelijk van mij was, en wat van mijn ouders. Door te kijken naar hun beider geschiedenis en de dingen die zij daaruit leerden. En op ons kinderen overdroegen. De angsten die jij noemt Mirtel ken ik zó goed alsof ik ze zelf bedacht heb. Wat in zekere zin ook nog klopt. En inmiddels noem ik ze uitdagingen. Ik probeer ze met nieuwsgierigheid te benaderen, de nieuwsgierigheid van een kleine meid, die oprecht de grote wereld inkijkt en zich afvraagt wat er achter elke deur schuilgaat. En natuurlijk is er nog steeds wel angst voor de dingen die ik NIET kan handelen, voor gevaar waartegen ik NIET ben opgewassen. En dan bedenk ik dat ik ooit zo enorm boos was op de hele wereld, dat ik met 6 stevige mannen niet te fixeren bleek tijdens een oefening in een opleiding. En van die kracht zal heus nog wel wat over zijn…………..

  5. Jos Reinders schreef:

    Hey Mirtel,
    De groene knikker die ik van jou mocht krijgen zit nog steeds in mijn broekzak. Elke dag besef ik dat ik ‘m ooit door zal moeten geven. Ik kan er nog geen afstand van doen; waarom weet ik niet. Misschien omdat ik het gevoel, dat je mij gaf tijdens de overdracht, nog een tijdje vast wil houden?
    Ik heb mij voorgenomen om de knikker ná mijn presentatie tijdens #deeljeverhaal door te geven aan een vrouw die ik bijzonder waardeer. Haar oprechtheid en integriteit raken mij zeer.
    Ik besef dat ik maar zelden of in ieder geval veel te weinig aan mensen zeg wat ik van hen ondervind, wat ik respecteer in hen of waarom ik hen bijzonder vindt. Dit ga ik veranderen. Ons leven is te kort om deze kostbare momenten voorbij te laten gaan.
    Het is waar: die kleine groene knikker heeft veel aan het rollen gebracht….
    Jos.

Laat een antwoord achter aan Mirtel Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *