Op de gang word ik aangesproken door mijn collega. “Je bent er nog”. “Ja inderdaad, ik ben er nog, ik had het zelf ook niet verwacht maar het is zo”. “Ja…, ik heb altijd al gedacht dat jij graag directeur wilde spelen. Maar ja, niet iedereen kan die keuze maken”. “ Ik beslis graag dingen zelf inderdaad”, antwoord ik terug.
Ik kijk hem met een lachje aan. Zijn stem klinkt aardiger dan dat de woorden en zijn non-verbale communicatie me laten voelen. Hij doet wel aardig maar het lijkt alsof hij eigenlijk niet zo aardig wil zijn. Dat snap ik ergens ook wel, ik heb het team in de steek gelaten door te kiezen voor het zelfstandig ondernemerschap. Echter wat me verbaast is zijn aanname dat ik deze keuze zonder slag of stoot kan nemen.
Eén maand voordat het jaarcontract zou overgaan naar onbepaalde tijd, besloot ik niet te tekenen. Een vaste baan zou zorgen voor meer zekerheid maar niet voor meer geluk. Ten tijde van dit besluit, ben ik kostwinner, zonder aanvullende inkomsten van mijn partner, met kinderen, zonder opdrachten en zonder buffer op de bank. Misschien noem je het roekeloos maar ik wist het zeker, dit was het moment om de overstap te maken. Dus kon ik deze keuze maken? Ik had hem gemaakt!
Maar waar ging het hier nu eigenlijk over? We dachten een dialoog te hebben terwijl er feitelijk een gesprek plaatsvond tussen de aannames van de ene persoon met de aannames van de andere persoon. Vaak denken we dat onze kijk op de wereld de realiteit is. Zo ging ik ervan uit dat hij het niet zo aardig bedoelde als dat hij klonk en dat vond ik logisch want ik had tenslotte het team in de steek gelaten. Maar hoe zeker wist ik dat? Ik had het niet uitgesproken of gecheckt maar het bepaalde wel mijn gevoel in dat gesprek en hoe ik reageerde. En mijn collega ging ervan uit dat ik deze keuze zonder slag of stoot kon maken, zonder dat hij iets wist van mijn achtergrond.
Uiteindelijk was dit gesprek voor mij een typisch voorbeeld van twee mensen die denken te weten hoe het zit, zonder te weten hoe het zit. Eigenlijk was het niet eens een gesprek, het was een uitwisseling van aannames. Zou het niet mooi zijn om vaker gesprekken te hebben?
Hoi Mirtel,
Erg leuk om te lezen en zeer zeker interessant. Het is prettig om eens ongestoord te kunnen reflecteren. Dat mag ik met je blog graag doen.
Het viel me op dat we een soort gelijke situatie hebben mee gemaakt.
Mijn reactie is dat meer gesprekken hebben is belangrijk. Zeker omdat het gezegde: “80% van communicatie is non verbaal” gewoon weg niet klopt ( de Mehrabian Myth ). Dus controleer wat de ander zegt met zijn lichaam. Vraag waarom hij/zij dingen doet. En stel veelvuldig de waarom vraag. Mensen worden nu eenmaal niet geleverd met een boekje bedoelingen erbij. We zullen dus moeten vragen.
Twan Hillebrand
hé Twan,
heel herkenbaar! gewoon vragen in plaats van uitgaan van interpretaties, ik doe het steeds meer maar betrap mezelf ook nog voortdurend op aannames (soms al in een seconde door je hoofd geschoten!) maar gelukkig kan ik ze steeds sneller zien en er niet meer altijd naar handelen! Leuk om je reactie te lezen!