Mijn moeder had twee mannen.
Door de week waren we een ‘normaal’ gezin. Buiten dat mijn beide ouders werkten, iets dat in die tijd nog niet gangbaar was. Wat helemaal niet gangbaar was, was dat mijn moeder in het weekend bij haar vriend was. In ieder geval vanaf mijn 13de levensjaar. Op zaterdag vertrok ze met haar tas vol spullen en de auto om op de maandagochtend weer ergens terug te komen. Er was een tijd dat mijn vader ook het weekend wegging omdat hij een vriendin had. Zij haalde hem bij ons thuis op. Ik zie hem nog met de wandelstok achter deze fitte 15 jaar jongere blonde vrouw naar buiten lopen. Zodra de deur dichtging, was het huis voor mij en mijn broer.
Ik schrok toen een vriendin vertelde dat haar ouders niet mochten weten wat ‘bij mij thuis gaande was’, omdat ze anders niet meer met mij mocht omgaan. Wat zei het leven van mijn ouders nu over mij? Waarom kon dit niet?
Afgelopen week startte ik met de leergang corporate antropologie (aanrader!) en ging het over verwantschapssystemen. Over dat we vaak creëren waar we zelf vandaan komen. Kom je uit een groot gezin, dan heb je best kans dat je een groot MT creëert als je daar invloed op hebt. Omdat dat is wat je gewend bent, dat als thuis voelt.
Bij de vraag ‘wie beschouw je als je gezin’, was dat voor mij meteen duidelijk. Mijn gezin zijn mijn kinderen en de vader van mijn kinderen, ook al zijn we al jaren geleden gescheiden. Deze formele breuk is voor mij nooit een reden geweest om de vader van mijn kinderen niet meer als onderdeel van ‘mijn gezin’ te zien. Ook niet in de periode dat ik een andere relatie had. Net zoals mijn vader en moeder bij ‘mijn gezin’ hoorden, ook als ze in het weekend bij hun andere liefdes waren.
En toen viel het kwartje.
Ik creëer inderdaad waar ik vandaan kom! Ik zie overal mogelijkheden tussen ideeën, projecten en mensen. ‘Iedereen hoort erbij!’. Formele afbakening is geen reden om mensen ‘buiten te sluiten’. Betrokkenheid en van meerwaarde kunnen zijn, zit voor mij niet per definitie binnen de grenzen van gemaakte structuren en kaders. Dat zie ik al jaren als mijn kracht; over de grenzen heen kijken en verbinden. Terwijl ik natuurlijk ondertussen ook weet dat je soms juist moet begrenzen. Dat klein starten, houden of maken soms net het vliegwiel is voor de grenzeloze impact die je wil bereiken, om echt te kunnen verbinden. Ik weet dus waar ik op moet letten door nog meer helder te hebben waar mijn voorliefde van mijn handelen vandaan komt.
Heb jij daar zicht op? Hoe zit dat bij jou? Creëer jij ook waar je vandaan komt?
Ps. De hond Chica – die ik later tekende toen de vraag werd gesteld, ben je niemand vergeten? – hoort ook bij mijn gezin. En op de vraag ‘Van wie zijn de kinderen/ de hond etc.’, had ik bij de hond maar één kort en duidelijk antwoord; ‘Van mij!’ Zelfs ik heb grenzen 🙂
Lieve Mirtel, gisteren stroomden er opeens zeven berichtjes van jou mijn mailbox binnen! In eerste instantie dacht ik aan spam. Maar dan won mijn nieuwsgierigheid, en opende ik willekeurig een van de berichten. En wat voelde ik een herkenning bij wat ik las. Maar ook een opluchting. En een soort van energie ging weer stromen.Het leven van je ouders. Indirect gevolg voor de omgeving, je toekomst, maar was dit slecht?Niet wat mij betreft.Wat ben ik blij dit te mogen lezen. Ik kan weer iets van mij afschudden.Het voelt als de uitkomst bij Deel Je Verhaal. Openheid verbind.Dank, Diane
dag Diana,
Dank voor je mooie reactie!
Ik ben een ‘ramp’ met bijhouden van mijn blog. Dus sorry voor de spam. Mijn voornemen is om niet zoveel berichten in een keer meer te plaatsen.
Gelukkig heb je je er niet door laten afschrikken. Fijn dat je iets van je af hebt kunnen schudden!
liefs, Mirtel
Geen sorry nodig Mirtel. Het heeft mij in elk geval wakker geschut. Zelf weer eens naar mijn eigen blog teruggekeerd.Twee jaar gelden voor het laatst iets gepost! Dus het werd tijd.Ook voor mij. Dank voor je inspiratie.Wordt vervolgd. Di.